عرف منطقيّون- حَال‌- يعنى كيفيّتى كه بسرعت زايل مى‌شود مثل حرارت، و سرما و خشكى و رطوبت كه عارضى هستند.

حين‌

: الحِين‌، يعنى وقت رسيدن چيزى و زمان بدست آوردن آن كه معنى آن از نظر حدّ زمانى بهم است و در جمله مخصوص مضاف اليه است.

مثل آيه (وَ لاتَ حِينَ مَناصٍ‌- 3/ ص) (زمان گريختن نيست).

كسى كه اين واژه را- حين يعنى (أجل) در معنى زمان و مدّت معيّن بخواند چند وجه دارد:

مثل آيه (وَ مَتَّعْناهُمْ إِلى‌ حِينٍ‌- 98/ يونس) (تا زمانى معيّن بهره‌مندشان كنيم).

1- واژه حين در معنى هر سال، در آيه (تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها- 25/ ابراهيم).

يعنى: هر سال ميوه‌اش باذن خداى مى‌رسد.

2- حين در معنى ساعت، در آيه (حِينَ تُمْسُونَ وَ حِينَ تُصْبِحُونَ‌- 17/ روم).

يعنى: (در ساعتى كه صبح و شام مى‌كنيد خداى را تسبيح گوئيد).

3- حين در معنى زمان بطور مطلق، در آيات (هَلْ أَتى‌ عَلَى الْإِنْسانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ- 1/ انسان) و (وَ لَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعْدَ حِينٍ‌- 88/ ص) (بطور قطع خبرش را بعد از زمانى خواهيد دانست).

واژه- حِين‌- در معنى مطلق زمان بنابر موضوعى و چيزى كه بآن زمان تعلّق دارد تفسير شده است، گفته مى‌شود- عاملته يعنى در زمانهاى پياپى با او معامله كردم.

أَحْيَنْتُ‌ بالمكان- زمانى در آنجا اقامت گزيدم.

حَانَ‌ حين كذا- يعنى وقتش فرا رسيد.

حَيَّنْتُ‌ الشّي‌ء- وقتى برايش معيّن كردم، و گاهى نيز واژه حين به زمان مرگ هم تعبير شده است.

حيي‌

: الحَيَاة، يعنى زندگى كه بر چند وجه بكار رفته است.

اوّل- حياة- در معنى نيروى رشد دهنده و نموّ دهنده گياهان و حيوان و