إِبْراهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى‌- 260/ بقره).

يعنى: ابراهيم (ع) از خدا مى‌خواهد، حيات آخرت را كه آفات و آلودگيهاى دنيايى ندارد و باو نشان دهد.

و آيه (وَ لَكُمْ فِي الْقِصاصِ حَياةٌ- 179/ بقره).

بوسيله قصاص و مجازات كسى را كه در صدد كشتن ديگران بر مى‌آيد باز مى‌دارد و از اقدام و ارتكاب بآن عمل بر مى‌گرداند و در اين عمل يعنى قصاص، حيات و زندگى مردم تأمين مى‌شود.

خدا عزّ و جلّ گويد: (وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً- 32/ مائده).

يعنى كسيكه نفسى را از هلاك نجات دهد، و بر اين معنى آيه ديگر از سخن ابراهيم (ع) با نمرود است كه مى‌گويد: ابراهيم گفت: (رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ‌- 258/ بقره). نمرود هم گفت: (قالَ أَنَا أُحْيِي وَ أُمِيتُ‌[1]- 258/ بقره) يعنى من هم عفو مى‌كنم و زنده مى‌ماند.

حَيَوان‌- محلّ قرار و جايگاه حيات كه دو گونه است:

اوّل- حيوانى كه حسّ مى‌كند و داراى حواسّ است.

دوّم- موجودى كه حيات ابدى دارد، و در آيه زير اينگونه حيات ياد آورى شده است كه:

(إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ‌- 64/ عنكبوت).

و با عبارت- لَهِيَ الْحَيَوانُ‌- تنبّه و آگاهى مى‌دهد بر اينكه حيات حقيقى و سرمدى و جاويد آن است كه فنا و زوال نمى‌پذيرد و نه اينكه مدّتى باقى و سپس فانى شود.

[1] اينگونه روش را در علم منطق، مغالطة مى‌گويند كه يك لفظ را از معنى حقيقى خودش منحرف و صورتا در وجهى كه ترديد برانگيز است بكار برند و ديگران را بوهم و خيال بيندازند. حضرت ابراهيم از حياتى كه همان نمرود هم مسخّر اوست و با تپش قلب و ضربان خونش جبرا بسوى فرسايش و مرگ رانده مى‌شود حرف مى‌زنند و او به پندار خامش محكوم بمرگى را بخشيدن يعنى آفريدن حيات، او ادامه زندگى او را انجام مى‌دهد و نه بخشش حياتش را كه خودش هم محاط در او است بهر حال انسانيت صالح با مغالطه گران ناصالح و عوام فريبان جور پيشه هميشه بر خورد ابراهيم‌وار داشته، و خواهد داشت.