بعضى از زبانشناسان و لغت دانان گفته‌اند: الحيوان و الحياة در يك معنى است.

و نيز گفته شده- حيوان- آن چيزى است كه داراى حيات و زندگى است و موتان آن چيزى است كه داراى حيات نيست.

الحَيَا- يعنى باران، زيرا زمين مرده را زنده مى‌كند و اشاره آيه كه مى‌گويد (وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْ‌ءٍ حَيٍ‌- 30/ انبياء) بر همان معنى است.

و (إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلامٍ اسْمُهُ‌ يَحْيى‌- 7/ مريم) ناميدن- يحيى- در آيه به فرزند زكريّا (ع) اشاره به اين است كه- يحيى- را گناهان هلاك نمى‌كند، چنانكه عدّه زيادى از فرزندان آدم (ع) را گناهان هلاك كرده و مى‌كند و اين معنى را در نام يحيى بايد در نظر داشت نه مفهومى كه فقط آن پيامبر (ع) به نام شناخته شود زيرا چنين مفهومى كم فايده است.

خداى عزّ و جلّ گويد: (يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِ‌- 19/ روم).

يعنى: انسان را از نطفه خارج مى‌كند، مرغ را از تخم، و گياه را از زمين، و نطفه را از انسان، در آيات:

(وَ إِذا حُيِّيتُمْ‌ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها- 86/ نساء).

يعنى: (هر گاه تحيّتتان گفتند و سلامتان كردند به نيكوتر از آن يا همانگونه كه مى‌گويند پاسخ دهيد).

و آيه (فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ‌- 61/ نور).

تحيّت اين است كه گفته شود:

حَيَّاكَ‌ اللّه- يعنى خداوند حياتمندت گرداند، باقيت دارد حياتت دهد كه نوعى اخبار است و جمله‌اى است كه بجاى دعا قرار گرفته.

حَيَّا فلان فلانا تَحِيَّةً- تحيّت و زنده باش گفتن است، اصل تحيّت از حيات است و سپس آنچنان خواست و مفاهيمى بصورت دعا هم از رسيدن و داشتن حيات و زندگى خارج نيست و يا اينكه خود سبب حيات است چه در دنيا و چه‌