بايستى در ذات و مايع خودش معطّر و خشبو باشد پس اگر با مشك يا مادّه خوشبو ختمش كنند و به پايانش رسانند فايده و سودى براى پاكى و خوبى آن نخواهد داشت در وقتى كه خود آن نوشيدنى پاك و خوشبو نباشد.

خدد

: خداى تعالى گويد: (قُتِلَ أَصْحابُ‌ الْأُخْدُودِ- 4/ بروج).

خَدّ و أُخْدُود- گودال چهار گوشه و كندن زمين با عمق، و ژرفناكى است جمع- أخدود- أَخَادِيد- و اصلش از- خَدَّيِ‌ الإنسان- يعنى دو گونه طرفين صورت انسان كه دماغ يا بينى را در ميان مى‌گيرد. واژه خدّ بطور استعاره براى زمين و ديگر چيزها بكار مى‌رود مثل استعاره نمودن صورت و چهره براى ساير پديده‌ها و اجسام و معانى (صورت زمين، صورت حساب، صورت كائنات).

تَخَدَّدَ اللّحم- يعنى از بين رفتن گوشت از ظاهر جسم.

خَدَّدْتُهُ‌ فَتَخَدَّدَ- لرزان و مضطرب و كم گوشتش كردم و همانطور شد.

خدع‌

: الخِدَاع‌ يعنى وارد كردن ديگرى به كارى غير از آنچه او در صدد آن بوده و كارى را با فريب و نيرنگ بر خلاف آنچه كه پوشيده داشته آشكار كند.

خداى تعالى گويد: (يُخادِعُونَ‌ اللَّهَ‌- 9/ بقره) يعنى پيامبر و اولياء خدا را فريب مى‌دهند. (امّا جز خودشان را فريب نمى‌دهند).

1- و از آنجائيكه رفتار و معامله و برخورد با پيامبر 6 مانند معامله با خداوند است، نيرنگ آنها را نيز در باره اولياء خدا بخود نسبت داده از اين روى فرمود:

(إِنَّ الَّذِينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ اللَّهَ‌- 10/ فتح).

يعنى: (كسانى كه با تو پيمان مى‌بندند در حقيقت با خدا پيمان بسته‌اند).

2- از اين جهت كارهاى پليد و زشتشان را خدعه و فريب ناميده است تا هشدارى و تنبيهى بر عظمت و شكوه پيامبر 6 و اوليائش باشد ولى سخن لغت شناسان بر اينكه در اضافه شدن- يخادعون- به، اللّه- مضاف حذف شده است و مضاف اليه، بجاى مضاف قرار گرفته (منظور اين است كه بايستى گفته شود كارهاى خدعه آميزشان).