خداى تعالى گويد: (فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُ‌- 14/ سباء).

(در باره وفات حضرت سليمان است كه روزى در اوج قدرتش بر عصايش تكيه داده بود و در حال خواب جان بجان آفرين تسليم كرد تا اينكه موريانه‌ها عصايش مى‌خورند و بروى در مى‌افتد، پريان مى‌فهمند كه او مرده است، و اگر پريان غيب مى‌دانستند كه هيچكس غيب نمى‌داند جز باذن او).

و در آيه (فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ‌- 26/ نحل) پس معنى- خرّ- سقوط و افتادن است كه با صداى ريزش و افتادن همراه باشد يعنى: يسمع منه خرير.

خَرِير- صداى ريزش آب و وزش باد و ديگر چيزهائى است كه از بالا به پائين سقوط مى‌كند.

خداى تعالى گويد: (خَرُّوا لَهُ سُجَّداً- 100/ يوسف) بكار بردن‌ خَرُّوا- دو معنى را با يكديگر نشان مى‌دهد، سقوط و افتادن با رسيدن صداى آنها با تسبيح همراه است چون بعد از آن مى‌گويد:

(وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ‌- 15/ سجده) و هشدارى است بر اينكه آن صدا، صداى تسبيح بحمد خداوند است نه چيز ديگر.

خرب‌

: خَرِبَ‌ ويران شد خَرِبَ المكانُ‌ خَرَاباً- آن مكان ويران شد، خرابى ضدّ آبادى و ساختن است.

خداى تعالى گويد: (يُخْرِبُونَ‌ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَ أَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ‌- 2/ حشر).

يعنى (خانه‌هاى خود را بدست خويش و بدست مؤمنين خراب مى‌كنند).

تخريب كرد بدست خويش، براى اين بود كه خانه‌اى براى پيامبر و يارانش باقى نماند و گفته‌اند: با بيرون رفتن از آن خانه‌ها خرابش مى‌كردند.

خُرْبَة- شكافتگى و چاك خوردگى گوش باين تصوّر كه گوشش خراب شده است و نيز هر سوراخى و منفذى كه مدّور باشد.

رجل‌ أَخْرَبُ‌ و امرأة خَرْبَاءُ- مثل- أقطع و قطعاء يعنى مرد و زن گوش چاك خورده و سوراخ شده و بر اين اساس بريدگى سر ظرف چرمى آب (مشك آب) بآن تشبيه شده و گفته‌اند: