- عموم و تعميم و تعمّم- است.

خاصان و ويژه‌گان انسان نيز كسانى هستند كه با نوعى از جوانمردى و بخشش و كرامت بانسان وابسته مى‌شوند.

خَاصَّة ضد عامّه است: خداى تعالى گويد: وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً- 25/ انفال) يعنى: بكله آن فتنه عموميت و فراگيرى خواهد داشت و عموم شما را در بر مى‌گيرد.

فعل آن- خَصَّهُ‌ بكذا و يَخُصُّهُ‌ و اخْتَصَّهُ‌ يَخْتَصُّهُ‌ است، خداى تعالى فرمايد:

يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشاءُ- 105/ بقره).

خَصَاصُ‌ البيت: شكاف و سوراخهاى خانه.

خَصَاصَة- يعنى فقر و تنگدستى كه تعبيرى است از همان شكاف و روزنه خانه و سوراخهاى غربال كه بسته و مسدود نشده باشد و نيز به يارى و دوستى بى‌خللى كه يافت نمى‌شود تعبير شده است.

و آيه‌ وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ- 9/ حشر).

يعنى: (با اينكه خويشتن بچيزهائى نياز دارند ديگران را بر خويش مقدّم دارند).

بجاى- خصاصة- در آيه ممكن است- خصاص- بگويى باز در يك معنى است.

الْخُصُ‌- خانه و اتاقى كه از نى يا شاخه درخت ساخته مى‌شود زيرا چنان اتاقى و خانه‌اى داراى (خصاصه) يعنى سوراخ و منفذ است.

خصف‌

: خداى تعالى گويد: وَ طَفِقا يَخْصِفانِ‌ عَلَيْهِما- 22/ اعراف) (مربوط به داستان آدم است كه پس از آگاهى از برهنگى خويش برگهاى درختان را براى پوشش بر خود نهادند).

خَصَفَة- سبد و زنبيل كه از برگ خرما بافته شده و از اين واژه است.

و نيز- خَصَفَة- جامه ضخيم و پشمى، جمعش- خَصَف‌، خَصَفْتُ‌ النعّل‌ بِالْمِخْصَفِ‌- ميخ را با چكش به كفشم كوبيدم.