كه آن را با- حبيب- مقايسه كند بخطا رفته است زيرا جايز است كه خداوند بنده‌اش را دوست بدارد زيرا محبّت از ناحيه او ثناست ولى جايز نيست در او تقوا و بى‌نيازى باشد.

اين سخن بلخى اشتباه است زيرا- خلّة- از- تَخَلُّل‌ الودّ نفسه و مخالطته- است يعنى: (جانش با دوستى در آميخته است).

چنانكه شاعر گويد:

يعنى: (تو همانند روح با من در آميخته‌اى بهمين جهت است كه دوست خليل ناميده شده).

و لذا گفته مى‌شود- تمازج روحانا- در روحى كه در هم آميخته و بهم پيوسته‌اند، و محبّت هم رسيدن به مركز جان است و اينكه مى‌گويند- حببته يعنى در دل و جانش راه يافتم و باو رسيدم و امّا زمانى كه واژه محبّت- در باره خدا بكار مى‌رود منظور فقط بخشايش و احسان اوست.

همينطور واژه- خلّة- اگر بكار بردن حبيب براى خداوند جايز است واژه ديگر يعنى- خليل و خلّة- هم جايز است ولى اگر مقصود از- حبّ- مركز دل و مقصود از- خلّة- راه يافتن و نفوذ و آميختن دو دوست باشد حاشا كه براى خداى سبحان بكار رود و چنين مقصودى در باره او قصد شود.

خداى تعالى گويد: لا بَيْعٌ فِيهِ وَ لا خُلَّةٌ- 254/ بقره).

يعنى: ممكن نيست در قيامت نيكى يا حسنه‌اى خريد و يا اينكه حسنه را با موّدت و محبّت بتوان جلب كرده و اين همان معنى است كه خداوند اشاره فرموده كه:

وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعى‌- 39/ نجم) و لا بَيْعٌ فِيهِ وَ لا خِلالٌ‌- 31/ ابراهيم).