مجعولات آب و جاروب مى‌كند تا بقيّه عمر به گوشه‌اى نشيند و دامن صحبت فراهم چيند.

و آنگاه كتابهائى با محتواى متناقض مى‌نويسد و خود را نخست گمراه، و سپس راه يافته معرّفى مى‌كند[1] باب علم را مسدود و دريچه‌هاى سخنان و اخبار تحقيق نشده را به روى خود و ديگران مى‌گشايد.

ابو حامدها در تاريخ ابتداء به عللى روشى را انتخاب مى‌كنند و سپس براى اثبات آن روش از هر قيل و قال و منقول و مجعولى يا ثبت شده‌اى يارى مى‌جويند، گوئى نمى‌دانند از زمان حيات پيامبر 6 منقولات و اخبار به نام دين و غير دين و مسموعاتى كم و زياد رواج مى‌يافت و دوستان و دشمنان در اشاعه آنها سهيم بودند.

و قرآن در آيه 6/ لقمان چهره و كردار گروهى از مردم را كه چنان سخن رواج مى‌دهند اينطور ترسيم نموده كه:

«عدّه‌اى از مردم هستند كه براى گمراه نمودن و انحراف ديگران از راه خدا به بازيچه گرفتن آيات قرآن سخنان بيهوده پخش و كسب مى‌كنند يا اخبارى كه به غنا و لهو و لعب و هزل مى‌كشاند مى‌فروشند و مى‌خرند و منتشر مى‌كنند تا حقّ را بباطل بگردانند و تبديل كنند و مردم را از تدبّر و تعقّل در قرآن باز دارند».

چهره چنان كسان بعد از ترسيم كتاب و قرآن و نشان دادن چهره هدايت شدگان و محسنين است.

آيات فوق بعد از آياتى است كه مى‌گويد:

«تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْحَكِيمِ هُدىً وَ رَحْمَةً لِلْمُحْسِنِينَ، الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ، أُولئِكَ عَلى‌ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ وَ أُولئِكَ هُمُ‌

[1] گهگاه چنين روشهائى كبك‌وار كه براى تشبّه به غزالى‌ها راه رفتن خود را نيز فراموش كرده‌اند ديده مى‌شود، بعضى پنداشته‌اند اوّل خود را عالم سپس فيلسوف و بعد صوفى و عارف معرّفى كنند تا مدارج كمال را طىّ كرده باشند، زهى درماندگى فكرى و شخصيّتى كه چنين توهّماتى آنها را كبك گونه مى‌سازد و از راه پيامبر6 و امامان( ع) و عالمان آنها را به غرور شيطانى سوق مى‌دهد.