است واژه‌ خَلْق‌ در معنى نو آفرينى و ايجاد چيزى بدون اينكه آن چيز سابقه وجودى داشته باشد و ايجادش بدون نمونه داشتن باشد بكار مى‌رود.

خداى فرمايد: خَلَقَ‌ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ‌- 73/ انعام).

يعنى: ابداع و ايجادشان نمود كه اين معنى بنا بدلالت و راهنمائى آيه‌ بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌- 17/ بقره) است، و همچنين:

واژه- خَلْق‌- در معنى پيدايش و ايجاد چيزى بكار مى‌رود، مثل آيات‌ خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ- 1/ نساء).

و خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ- 4/ نحل).

خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ سُلالَةٍ- 12/ مؤمنون).

و وَ لَقَدْ خَلَقْناكُمْ‌- 11/ اعراف).

وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ- 15/ الرّحمن).

آيه اخير يعنى: (پريان را از شعله‌اى بى‌دود آفريد يعنى حرارت).

ولى آفريدن- خلقى- كه بمعنى ابداع و نو آفرينى است جز براى خداى تعالى نيست و لذا در باره تفاوت اين معنى ميان خود و ديگران، فرمود: أَ فَمَنْ‌ يَخْلُقُ‌ كَمَنْ لا يَخْلُقُ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ‌- 17/ نحل).

يعنى: (آيا آنكه مى‌آفريند همانند كسى است كه نمى‌آفريند و خود آفريده شده است پس آيا متذكّر نمى‌شويد و بياد نمى‌آوريد).

امّا آنچيزى كه در اثر تغيير دادن چيزى خلق و ظاهر مى‌شود و بوجود مى‌آيد خداوند آنرا بصورت خلق براى غير از خودش در پاره‌اى حالات قرار داده است مثل داستان حضرت عيسى (ع) آنچنانكه قرآن مى‌گويد:

وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي‌- 110/ مائده)- خلق- و آفريدن در عموم مردم به دو صورت بكار رفته است:

اوّل- در معنى تدبير امور و ساختن، چنانكه شاعر گويد:

(شاعر زهير بن ابى سلمى است كه گويد: تو هر چه مى‌سازى و تدبير