تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ‌- 134/ بقره).

و قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ سُنَنٌ‌- 137/ آل عمران).

و إِلَّا خَلا فِيها نَذِيرٌ- 24/ فاطر).

و مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ‌- 34/ نور).

و وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِ- 119/ آل عمران).

آيه اخير مى‌گويد: زمانى كه دشمنانتان خلوت مى‌كنند از خشم بر شما انگشتان خويش مى‌گزند.

و آيه‌ يَخْلُ‌ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ‌- 9/ يوسف) يعنى دوستى و محبّت پدرتان و توجّه و روى آوردنش بشما برايتان حاصل مى‌شود.

خَلَا الإنسان- يعنى خالى و تهى شده.

خَلَا فلان بفلان- با او خلوت كرد.

خَلا إِلَيْهِ- در خلوت بسويش رفت.

خداى تعالى گويد: وَ إِذا خَلَوْا إِلى‌ شَياطِينِهِمْ‌- 14/ بقره).

خَلَّيْتُ‌ فلانا- او را در پنهانى و خلوت ترك كردم، سپس بهر ترك كردنى- تخلية- گفته مى‌شود.

در آيه‌ فَخَلُّوا سَبِيلَهُمْ‌- 5/ توبه) راهشان را خلوت و ترك كنيد).

ناقة- شترى كه شيرش دوشيده شده.

امرأة- خَلِيَّة- زن بى‌همسر و از شوهر دور شده.

خَلِيَّة- كشتى بدون كشتى‌بان و رها شده.

خلى- كسيكه از غم و اندوه فارغ و خالى است مثل- مطلّقة، يعنى رها شده.

شاعر گويد:

(زنى كه گاهى رها و گاهى رجوع‌