مورد رغبت است مثل توصيفى كه پيامبر 7 از بهشت فرمود كه‌

«لا خير بخير بعده النّار و لا شرّ بشرّ بعده الجنّة»[1].

دوّم خير و شرّ مقيّد باين معنى است كه چيزى براى يكى خير است و براى ديگرى شرّ، مثل مالى كه ممكن است براى زيد خير باشد و براى عمرو شر و بدى، از اين رو خداى تعالى خير را با دو امر توصيف كرده است، در جائى مى‌فرمايد: إِنْ تَرَكَ‌ خَيْراً- 180/ بقره) و در جاى ديگر فرمايد أَ يَحْسَبُونَ أَنَّما نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مالٍ وَ بَنِينَ نُسارِعُ لَهُمْ فِي‌ الْخَيْراتِ‌- 55/ مؤمنون).

و سخن خداى تعالى در آيه‌ إِنْ تَرَكَ خَيْراً- 180/ بقره) يعنى اگر مالى را به ارث باقى گذاشت.

بعضى از علماء گفته‌اند: هيچ مالى را خَيْر نمى‌گويند مگر اينكه زياد باشد و از جاى پاك و ناآلوده بدست آمده باشد (يعنى مال مشروع، نه هر مال و ثروت ناروائى) چنانكه از على (ع) روايت شده است كه:

يكى از نزديكان و مواليش گفت يا امير المؤمنين آيا من هم وصيّت كنم؟

گفت: نه زيرا خداى تعالى گويد:

إِنْ تَرَكَ خَيْراً- 180/ بقره) و تو مال زيادى ندارى كه وصيّت كنى و بنابر همين معنى است آيه‌ وَ إِنَّهُ لِحُبِ‌ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ- 8/ عاديات) يعنى مال كثير و فراوان.

بعضى از دانشمندان مى‌گويند: مال را در اينجا از اينجهت خير ناميده است تا آگاهى و تنبّهى بر معنى لطيفى باشد يعنى آن كسى بازمانده، و ارثش پاك و

[1] يعنى خبرى كه فرجامش و نتيجه‌اش آتش و عذاب باشد خير نيست و شرّ و زيانى هم كه نتيجه و فرجامش بهشت باشد شرّ نيست كه در اين حديث جاودانه پيامبر ملاك و ميزان برايشناخت خير و شرّ با توجّه بعاقبت و پايان آنها بيان شده و تفسيرى است بر آيه‌اى كه مى‌فرمايد: كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتالُ وَ هُوَ كُرْهٌ لَكُمْ وَ عَسى‌ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسى‌ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ‌- 216/ بقره).

بنابر اين سود و نفع آنى و داورى در زمان محدود، خير و شر را تعيين نمى‌كند بلكه« ملاك الامر خواتمه» يعنى ملاك هر كارى و هر خير و شرّى پايان آن است از اين روى خداپرستان كه بفرجام و عاقبت و عكس العمل كارها معتقدند نيكوترين راه و تمام خير و نيكى را برگزيده‌اند و لو اينكه در انجام عبادات و احكام اجتماعى اسلام زحماتى متحمّل شوند.