نيكوست كه مجموع مالش از راه پسنديده و روائى فراهم شده باشد و در اين معنى خداى فرمايد:

قُلْ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْرٍ فَلِلْوالِدَيْنِ‌- 215/ بقره).

و وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ‌- 273/ بقره).

و فَكاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْراً- 33/ نور).

در مورد اين آيه گفته شده مقصود مالى است كه از سوى ايشان فراهم آيد يعنى اگر دانستيد كه آزادى بندگان بسود شما و ايشان است و يا فايده و ثواب و پاداش خير دارد (پس چنان كنيد).

خير و شر از نظر (قواعد ادبى) دو صورت دارد:

اوّل- چنانكه گفته شده هر دو اسم باشند مانند اين آيه‌ وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ- 104/ آل عمران).

دوّم- بصورت صفت و در معنى أفعل (صفت تفضيلى) مثل:

آيات‌ نَأْتِ بِخَيْرٍ مِنْها- 106/ بقره) (نيكوتر از آن مى‌آوريم) و وَ أَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ‌- 184/ بقره) (و اگر روزه بگيريد برايتان بهتر است).

كه در آيه اخير واژه- خير- هم ممكن است اسم باشد و هم صفت.

و آيه‌ وَ تَزَوَّدُوا فَإِنَ‌ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‌- 197/ بقره) در معنى برتر و بهتر بودن تقوى و پرهيزكارى است.

پس خير- گاهى نقطه مقابل شرّ و بدى است و گاهى در برابر زيان و ضرر مثل آيات:

وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ وَ إِنْ يَمْسَسْكَ‌ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ- 17/ انعام).

(در اين آيه خير در برابر ضرر و زيان آمده است).

و فِيهِنَ‌ خَيْراتٌ‌ حِسانٌ‌- 70/ الرّحمن) گفته شده اصلش خيرات است- كه حرف (ى) در آن مجزوم شده و تخفيف يافته پس- الخيرات من النّساء- يعنى-