إكراه بلكه با رغبت و ميل انجام مى‌دهد گفته مى‌شود[1].

چنانكه مى‌گويند:

هو مُخْتَار فى كذا- منظورشان از اين عبارت و اصطلاح آن چيزى نيست كه مثلا مى‌گويند:

فلان له‌ اخْتِيَار- يعنى فلانى اختيار داشت زيرا- اختيار- در معنى اخير معنى برگزيدن و گرفتن چيزى است كه برگزيننده آنرا خير مى‌بيند و اين غير از معنى مختار در نظر متكلّمين است.

مُخْتَار- بجاى اسم فاعل و مفعول هر دو بكار مى‌رود.

خور

: خداى تعالى گويد: عِجْلًا جَسَداً لَهُ‌ خُوارٌ- 148/ اعراف).

خُوَار- مخصوص صداى گاو است كه بطور استعاره براى صداى شتر هم بكار مى‌رود.

أرض‌ خَوَّارَةٌ- زمين خاكى و نرم.

رمح‌ خَوَّارٌ- روده حيوان و صداى چهار پايان.

خوض‌

: الْخَوْضُ‌، با دست آب نوشيدن و در آب در آمدن و عبور كردن در آب و در كارهاى ديگر بطور استعاره بكار رفته است بيشترين مواردى كه واژه خوض در قرآن وارد شده در باره چيزهائى است كه پرداختن بآنها مذّمت شده است، مثل آيات:

وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّما كُنَّا نَخُوضُ‌ وَ نَلْعَبُ‌- 65/ توبه).

يعنى: (اگر از ايشان بپرسى كه چرا ناروا گفتيد مى‌گويند ما حرف مى‌زديم و تفريح مى‌كرديم كه عمل ايشان مذموم و ناپسند شناخته شده).

و آيات‌ وَ خُضْتُمْ‌ كَالَّذِي خاضُوا- 69/ توبه) و ثُمَّ ذَرْهُمْ فِي خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ‌- 91/ انعام).

و وَ إِذا رَأَيْتَ الَّذِينَ‌ يَخُوضُونَ‌ فِي آياتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى‌ يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ‌-

[1] المختار ما يكون فعله بارادته، لا ما يكون ارادته، اسفار، ج 3/ 87- مختار آنچيزى است كه كارش با اراده و اختيار و گزينش خودش باشد نه اينكه اراده‌اش نباشد( به نقل از فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفى ص 295 سيد جعفر سجادى).