68/ انعام).

(اگر كسانى را كه در آيات ما به سرگرمى و تفريح مى‌پردازند ديدى از آنها روى گردان تا در سخن ديگر وارد شوند).

أَخَضْتُ‌ دابّتى فى الماء- ستورم را در آب وارد كردم.

تَخَاوَضُوا فى الحديث- به گفتگو پرداختند.

خيط

: الْخَيْطُ- يعنى طناب و ريسمان كه معروف است جمع آن‌ خُيُوط فعلش- خِطْتُ‌ الثّوب‌ أَخِيطُهُ‌ خِيَاطَةً و خَيَّطْتُهُ‌ تَخْيِيطاً است. يعنى جامه را دوختم.

خِياط: سوزن خيّاطى، خداى تعالى گويد: حَتَّى يَلِجَ الْجَمَلُ فِي سَمِّ الْخِياطِ- 40/ اعراف) (كه در واژه جمل توضيح داده شده).

و آيه‌ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ‌ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ- 187/ بقره).

يعنى سپيدى روز از سياهى شب (روشن و متمايز شود).

ولى- خَيْطَة- در شعر شاعر كه مى‌گويد:

كه خيطة- بطور استعاره براى ميخ و طناب بكار رفته است.

روايت شده است كه عدى بن حاتم دو تكّه ريسمان سياه و سپيد جلوى خود گذاشته بود و سحرى مى‌خورد و بآنها نگاه مى‌كرد آنقدر بخوردن سحرى ادامه داد تا رنگ ريسمانها را از هم تشخيص داد و پيامبر عليه الصّلاة و السّلام را از اين كار خبر داد و پيامبر 6 فرمود:

«إنّك لعريض القفا إنّما ذلك بياض النّهار و سواد اللّيل».

يعنى: (تو كار بيهوده‌اى را دنبال كردى منظور از آيه آشكار شدن سپيدى‌

[1] شعر از ابى ذؤيب است و تمام بيت چنين است: