دستاوردها و اموال دنيوى براى پيامبران : و در نظر آنها پست‌تر از آن است كه براى آنها بيمناك شوند.

خِيفَة- حالتى است كه از خوف بر انسان عارض مى‌شود.

خداى تعالى گويد: فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُوسى‌ قُلْنا لا تَخَفْ‌- 67/ طه).

يعنى: (موسى (ع) در ضميرش از تغيير حالت عصاى خويش به ترس افتاد، گفتم مترس كه تو خود برترى).

و گاهى خيفة- بجاى خوف بكار مى‌رود در آيات زير:

وَ الْمَلائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ‌- 13/ رعد) و تَخافُونَهُمْ كَخِيفَتِكُمْ أَنْفُسَكُمْ‌- 28/ روم)، عبارت، كَخِيفَتِكُمْ‌، در آيه اخير، يعنى مثل بيم و هراسان از يكديگر.

مخصوص كردن لفظ خيفة- به نفس و جان كه در باره آنها بكار رفته براى توجّه باين امر است كه خوف و ترس حالتى بود كه از آنها دور نمى‌شد.

(يعنى: پيوسته در نقص و كمبود عقل و روانى بودند چنانكه در آغاز تفسير اين واژه گفت- ترس نوعى نقص است).

تَخَوُّف‌- ظاهر شدن ترس از انسان، در آيه‌ أَوْ يَأْخُذَهُمْ عَلى‌ تَخَوُّفٍ‌- 47/ نحل).

(آيا ناباوران به عذاب نمى‌انديشند كه ناگهان در حالت وحشت، و ترسشان آنها را در ميان مى‌گيرد).

خيل‌

: الْخَيَال‌ اصلش صورت مجرّد است مثل صورتى كه در خواب و آئينه و دل براى انسان بفاصله كمى از دور شدن شي‌ء محسوس و ديدنى در ذهن متصوّر مى‌شود سپس اين معنى در هر امرى و شكل مصوّرى و در هر صورت دقيقى كه مانند خيال جريان مى‌يابد بكار رفته است.

تَخْيِيل‌- هم صورت بندى و تصوير خيالى چيزى در نفس است، و تخيّل تصوّر آن است.

خِلْتُ‌- در معنى- ظننت- يعنى پنداشتم و گمان كردن كه باعتبار تصوّر خيال پنداشته شده چنين گفته‌اند.

خَيَّلَتِ‌ السّماء- آسمان بارانى بنظر مى‌آيد و خيال باريدن دارد.