و سرنگون شدن لذا مى‌گويند:

درجات الجنّة و دَرَكَاتُ‌ النّار- و بتصوّر فرو افتادن در آتش آنجا- هاوية- ناميده شده يعنى جايى كه در آنجا سقوط رخ مى‌دهد.

خداى تعالى گويد: إِنَّ الْمُنافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ- 125/ نساء) الدَّرْك‌- ژرفترين گودى كف درياست.

دَرَك‌- طنابى است كه طناب ديگر را بآن گره مى‌زنند تا بآب برسند و نيز درك در اثر سقوط قيمت جنس و خريد و فروش بانسان مى‌رسد.

خداى تعالى گويد: لا تَخافُ‌ دَرَكاً وَ لا تَخْشى‌- 77/ طه) و (از عواقب فرو افتادن نه بترس و نه بيم داشته باش).

أَدْرَكَ‌- بپايان آن رسيد.

أَدْرَكَ‌ الصّبىّ- بپايان دوران كودكى و آغاز سنّ بلوغ رسيد.

در آيات‌ حَتَّى إِذا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ‌- 90/ يونس).

(مربوط به غرق شدن فرعون است كه با ديدن خطر مرگ و رسيدن به غرق شدن گفت بخداى موسى و بنى اسرائيل ايمان آوردم).

و لا تُدْرِكُهُ‌ الْأَبْصارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصارَ- 103/ انعام).

كسانى از علماء هستند كه- لا تُدْرِكُهُ الْأَبْصارُ- را به چشم ظاهرى كه عضو بدن است حمل كرده‌اند يعنى: چشمهاى ظاهرى خدا را نمى‌بينند و بعض ديگر- أبصار- را بر بصيرت و ديد دل حمل كرده‌اند و گفته‌اند:

سخنى كه از ابو بكر (رض) روايت شده است باين معنى آگاهى مى‌دهد كه گفته است‌

«يا من غاية معرفة القصور عن معرفته إذ كان غاية معرفته تعالى أن تعرف الأشياء فتعلم أنه ليس بشى‌ء منها و لا بمثلها بل هو موجد كلّ ما أدركته».

يعنى: (اى كسى كه نهايت شناختش اقرار به قصور از شناسائى او است زيرا نهايت معرفت بخداى تعالى اين است كه اشياء را بشناسى، و بدانى كه وجود اشياء از خود آنها نيست و نه از چيزى ديگرى مانند آنها بلكه خداوند ايجاد كننده هر چيزى است كه تو او را در مى‌يابى).