دريا او را پس مى‌زند و بيرون مى‌اندازد).

دسي‌

: خداى تعالى گويد: وَ قَدْ خابَ مَنْ‌ دَسَّاها- 10/ شمس).

(هر كسى جان خويش آلوده كرد زيانكار شد).

يعنى: دسّسها فى المعاصى- نفس را در گناهان آلوده كرد، كه در- دسّس- يك حرف (س) به حرف (ى) عوض شده و- دسّى- شده است مثل- تظنّيت كه اصلش- تظنّنت- بوده يعنى بگمان افتادم (تظنّي و تظنّن- هر دو صحيح است).

دعع‌

: الدَّعُ‌، بسختى راندن و دفع كردن و اصلش از اين عبارت است كه به شخص لغزيده و زمين خورده و افتاده مى‌گويند:

دَعْ‌ دَعْ‌- يعنى برخيز و دور شو، مثل- لعا- كه در همان معنى است.

خداى تعالى گويد: يَوْمَ‌ يُدَعُّونَ‌ إِلى‌ نارِ جَهَنَّمَ‌ دَعًّا- 13/ طور) (هنگامه‌اى كه بسوى آتش جهنّمشان برانند).

و آيه‌ فَذلِكَ الَّذِي‌ يَدُعُ‌ الْيَتِيمَ‌- 2/ ماعون) (همان است، كه يتيمان را طرد مى‌كرد).

شاعر گويد:

(اندرز و سفارش در باره يتيمش را طرد و فراموش كرد).

دعو

: الدُّعَاء- مثل- النّداء- يعنى كسى را بانگ زدن و خواندن جز اينكه نداء را در بانگ زدن بدون اضافه كردن اسم آن شخص بكار مى‌برند مثل- أيا- يعنى آهاى.

ولى دعاء- بانگ زدن و خواندنى است كه پيوسته با اسم طرف- همراه است مثل- يا فلان.