و گاهى اين دو واژه بجاى يكديگر بكار مى‌روند.

خداى تعالى گويد: كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِما لا يَسْمَعُ إِلَّا دُعاءً وَ نِداءً- 171/ بقره) (همچون كسى كه به ناشنوا با بانگ زدن چه با نام او و چه بى‌نام صدا مى‌زند).

دُعَاء- در معنى نام نهادن روى فرزند و ناميدن هم بكار مى‌رود مثل:

دَعَوْتُ‌ ابني زيدا- اسم فرزندم را زيد گزاردم.

خداى تعالى گويد: لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً- 63/ نور).

(همانطور كه خودتان در ميان خويش يكديگر را صدا مى‌زنيد پيامبر 6 را آنطور صدا نزنيد).

كه تشويقى بر تعظيم و بزرگداشت پيامبر 6 است و اينجا روى سخن با كسى است كه مى‌گويد: يا محمّد كه (او را مثل افراد عادى صدا مى‌زند).

دَعَوْتُهُ‌- از او خواستم و طلب كمك نمودم.

خداى تعالى گويد: قالُوا ادْعُ‌ لَنا رَبَّكَ‌- 68/ بقره) يعنى: از پروردگارت پرسش كن و بخواه.

و آيه‌ قُلْ أَ رَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتاكُمْ عَذابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَ غَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ‌- 40/ انعام).

هشدار بر اين امر است كه وقتى بشما سختى مى‌رسد از ديگرى پناه و فرياد رسى جز او نمى‌خواهيد.

در آيات: وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً- 56/ اعراف).

و وَ ادْعُوا شُهَداءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌- 23/ بقره).

و وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنِيباً إِلَيْهِ‌- 8/ زمر).

و وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ‌- 12/ يونس).

و وَ لا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَنْفَعُكَ وَ لا يَضُرُّكَ‌- 106/ يونس).

و آيه‌ لا تَدْعُوا الْيَوْمَ ثُبُوراً واحِداً وَ ادْعُوا ثُبُوراً كَثِيراً- 14/ فرقان) يعنى در آن هنگامه يكبار- وا حسرتا نگوئيد بلكه زياد بگوئيد.

ثبور- اينستكه كسى مى‌گويد: اى واى بر من- افسوس بر من- و از اين‌