قبيل الفاظ ندامت زا و تأسّف بار معنيش اينستكه بر شما غم و اندوه فراوانى رسيده است و آيه‌ ادْعُ لَنا رَبَّكَ‌- 68/ بقره) يعنى از او سؤال كن‌ الدُّعَاء إلى الشّي‌ء- تمايل و ترغيب بسوى آن چيز است مثل آيه:

قالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي‌ إِلَيْهِ‌- 33/ يوسف).

(سخن حضرت يوسف (ع) است كه در برابر تقاضاى ارتكاب گناه مى‌گويد: اى پروردگارم زندان براى من خوشتر از اين چيزى است كه مرا به آن مى‌خوانند).

و آيه‌ وَ اللَّهُ يَدْعُوا إِلى‌ دارِ السَّلامِ‌- 25/ يونس) (خداوند بسراى سلامت دعوت مى‌كند.

و آيه‌ يا قَوْمِ ما لِي أَدْعُوكُمْ إِلَى النَّجاةِ وَ تَدْعُونَنِي إِلَى النَّارِ، تَدْعُونَنِي لِأَكْفُرَ بِاللَّهِ وَ أُشْرِكَ بِهِ‌- 41/ غافر).

(مؤمنين كه در دربار فرعون بموسى گرويده بود به فرعونيان گفت چرا شما را بسوى نجات دعوت مى‌كنم و شما مرا به جهنّم مى‌خوانيد كه بخدا كافر بشوم و باو شرك ورزم).

و آيه‌ لا جَرَمَ أَنَّما تَدْعُونَنِي إِلَيْهِ لَيْسَ لَهُ‌ دَعْوَةٌ- 43/ غافر).

يعنى: (ناگزير آنچه كه مرا بسوى آن مى‌خوانيد در اين دنيا و آخرت ارزش دعوت ندارد، بازگشت ما بسوى خداست). يعنى بتها و فرعونها رفعت و ارزشى ندارند.

دَعْوَة[1]- اختصاص بادّعاى خويشاوندى و نسب دارد و اصلش حالتى است‌

[1] اين واژه كه راغب ; آن را در معنى ادّعاى نسب، و خويشاوندى مى‌داند با كسره و فتحه حرف( د) در دو معنى است. ازهرى مى‌گويد: با كسره حرف( د) يعنى فرزندى را كه از پدر ديگرى است به خود نسبت دهى و او را چون فرزند خود بدانى كه او را- دعّنى- مى‌گويند كه هم فاعل است و هم مفعول كه آن پدر ادّعائى و نيز آن فرزند را شامل مى‌شود. كسائى مى‌گويد: فى القوم دعوة- با كسره حرف( د) يعنى در آن قوم خيشاوندى و فاميلى است- و دعوة- با فتحه حرف( د) بمهمانى خواندن و دعوت كردن است.

دَعَوْتُ النّاس- آنها را به ميهمانى خواندم كه بيايند و غذا بخورند اين نظر بيشتر لغت شناسان. است مگر بعضى از آنان كه عكس اين مى‌گويند يعنى دعوت با فتحه حرف( د) براى منسوب كردن ديگرى بخود و- دعوة با كسره حرف( د) براى مهمانى. ازهرى مى‌گويد: الدّعى المنسوب الى غير ابيه( مصباح 1/ 236- تهذيب 2/ 234).