دَمِيَتِ‌ الجراحة- زخم خونى شد.

فرس مَدْمِيٌّ- اسب سرخ موى كه رنگش چون خون است.

الدُّمْيَةُ صورت عروسك زيبا.

شجّة دَامِيَةٌ- درد خونين كه مولود جراحت است.

دمر

: در آيات‌ فَدَمَّرْناهُمْ‌ تَدْمِيراً- 36/ فرقان).

و ثُمَ‌ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ‌- 172/ شعراء) نگونسار، و هلاكشان كرديم.

و وَ دَمَّرْنا ما كانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَ قَوْمُهُ وَ ما كانُوا يَعْرِشُونَ‌- 137/ اعراف) آنچه فرعون و فرعونيان ساخته بودند و بناهائى كه بالا برده بودند.

(آسمانخراشها و چند اشكوبه‌ها) ويران كرديم.

تَدْمِير- يعنى فرا رسيدن و داخل شدن مرگ و هلاكت بر چيزى، مى‌گويند:

ما بالدّار تَدْمُرِيٌ‌- كسى داخل خانه نيست.

خداى تعالى گويد: دَمَّرَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ‌- 10/ محمّد) كه مفعول- دمّر- حذف شده است‌[1] ..

دمع‌

: خداى تعالى گويد: تَوَلَّوْا وَ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ‌ الدَّمْعِ‌ حَزَناً- 92/ توبه) در حالى برگشتند كه چشمانشان از اندوه پر از اشك بود پس- دَمْع‌- اسمى است از آنچه كه از چشم جارى مى‌شود.

فعلش- دَمَعَتِ‌ الْعَيْنُ (چشم گريان شد) و دو مصدرش- دَمْعاً و دَمَعَاناً- است.

دمغ‌

: خداى تعالى گويد: بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْباطِلِ‌ فَيَدْمَغُهُ‌- 18/ انبياء) يعنى‌

[1] تمام آيه چنين است: أَ فَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ دَمَّرَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ لِلْكافِرِينَ أَمْثالُها- 10/ محمّد) آيا در زمين سير نكرده‌اند تا ببينند كه پايان و فرجام كافرينى كه قبل از ايشان بودند چگونه بود و خداوند همه چيزشان را كه مايه تكاثر تفاخر و كفر، و ستمشان بود با عذاب بر سرشان ويران كرد و از اين سرنوشتها براى ناسپاسان فراوان است.