دورش با ديوار احاطه شده آنرا- دَار و- دَارَة- گفته‌اند جمع آن- دِيَار- است.

شهر و بيابان و ناحيه هم- دَار- ناميده شده و- دنيا- همچنان كه هست و (مى‌گردد) دَار- ناميده شده-.

الدّار الدّنيا و الدّار الآخرة- اشاره به دو اقامتگاه و زيستگاه در آفرينش يعنى حيات و قيام در دنيا و آخرت است كه آنها را دار دنيا و دار آخرت يعنى خانه دنيا و خانه آخرت گويند.

خداى تعالى گويد: لَهُمْ‌ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌- 127/ انعام) يعنى بهشت.

دوزخ هم‌ دَارُ البوار- ناميده شده.

خداى تعالى گويد: قُلْ إِنْ كانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ- 94/ بقره) و أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ‌- 243/ بقره).

و وَ قَدْ أُخْرِجْنا مِنْ دِيارِنا- 246/ بقره).

و سَأُرِيكُمْ دارَ الْفاسِقِينَ‌- 145/ اعراف).

يعنى دوزخ و جهنّم. ما بها دَيَّار- هيچكس در خانه نيست، و هيچ ساكنى.

ديّار- بر وزن- فيعال- است، كه اگر بر وزن- فعّال- باشد دوّار يعنى (گردنده) است مثل قوّال و جوّاز (پر حرف و پر تحرّك).

دَائِرَة- هم عبارتست از خط محيطى.

فعلش- دَار- يَدُورُ، دَوَرَاناً- است سپس در باره محادثة، و گفتگوى جمعى بطور استعاره بكار مى‌رود (كه سخن در ميانشان دور مى‌زند).

الدَّوَّارِيُ‌- روزگارى كه بر انسان احاطه دارد زيرا بر انسان محيط است.

شاعر گويد:

(روزگار بر انسان گردنده و محيط است).

دَوْرَة و دَائِرَة- در چيزهاى ناپسند و مكروه بكار مى‌رود.

دولة- در مورد چيزهائى پسنديده و دوست داشتنى است.

نَخْشى‌ أَنْ تُصِيبَنا دائِرَةٌ- 52/ مائده) (بيم داريم كه مكروهى و ناپسندى بما