معاريف آنجا:

1- حمزة بن حسن اصفهانى- نويسنده كتاب‌هاى معروف (تاريخ سنى ملوك الارض و الانبياء- الامثال- التّشبيهات- التّنبيه على حروف المصحف- الخصائص و الموازنه- و رسائل) است.

اين مورّخ مى‌نويسد: در سال 350 هجرى در داخل شهر (جى اصفهان) قسمتى از قصرى كه بنام (سارويه) معروف است خراب شد، و پس از كاوش در قسمت زيرين آن كه بصورت سردابى است حدود پنجاه عدل نوشته‌هائى كه بر روى پوست خدنگ (پوست توز) به خطى كه كسى به آن آشنائى نداشت بدست آمد، پس از تحقيق معلوم شد، ابو معشر بلخى در كتابى بنام اختلاف زيج از اين مكان چنين ياد مى‌كند:

«پيشينيان بخاطر توجّهى كه به حفظ علوم و باقيماندن آن داشتند مى‌ترسيدند حوادث طبيعى آنها را از بين ببرد و از پوست درخت خدنگ كه به توز معروف است و امروز هنديان و چينيان از آن اقتباس كرده‌اند نوشتند و بهترين مكان براى نگهدارى شهر اصفهان بود لذا آنها را در سردابى كه به نام- سارويه- معروف است نهادند» (تاريخ سنى 150 و 151/ حمزه اصفهانى).

2- ابو الفرج اصفهانى، على بن حسين بن هيثم- نويسنده و مورّخ ادبى مشهور كه در طبّ و نجوم هم تبحّر داشت، آثارش (آداب الغرباء- اخبار الطّفيليين- اعيان الفرس- اشعار الاماء و الممالك- جمهرة النّسب- دعوة الاطّباء- كتاب التّنزيل فى امور المؤمنين- مقاتل آل أبي طالب يا مقاتل الطّالبين- الاغانى ... وفاتش 356 هجرى.

(معجم الادباء- روضات الجنّات- وفيات الاعيان- مجالس المؤمنين قاضى شوشترى- الفهرست ...).

3- ابو مسلم اصفهانى، محمّد بن بحر- نويسنده‌اى بليغ و متكلّم و مفسّر كه تاريخ وفاتش را حمزه اصفهانى در آخر سال 322 ه و تولّدش را 254 ه نوشته است، ابن نديم و ياقوت او را عالمى كم نظير در تفسير و در انواع علوم نام مى‌بردند.