مانند مينياتوريست‌ها و منبّت كاران يا كسانى كه دانه‌هاى مرواريد را در قطعه‌اى مى‌نشانند انجام مى‌دهد.

و اميد است از عصر ما به بعد ديگر افتخارات جاهلى كه سرمايه شعراء جاهلى بوده و تعصّباتى كه امّت را از دريافت حقايق اسلامى محروم مى‌سازد در جامعه مسلمين بوجود نيايد و محو شود در آنجا مى‌نويسد:

«فحزن كلّ اخى حزن اخو الغضب» و قوله تعالى: (فَلَمَّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ‌- 55/ زخرف) اى اغضبونا،

قال ابو الحسن الرّضا انّ اللّه لا يأسف كاسفنا و لكن له اولياء يأسفون و يرضون فجعل رضاهم رضاه و غضبهم غضبه، قال و على ذلك، قال من اهان لى وليا فقد بارزنى بالمحاربه.

و قال تعالى: (مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌- 80/ نساء).

يعنى: ابو الحسن رضا (ع) گفته است: «خداوند مانند انسانها و ما محزون و خشمگين نمى‌شود، امّا اوليائى دارد كه خشنودى آنها را خشنود خود و غضب ايشان را غضب و حزن خود قرار داده است از همين جهت است كه خداى تعالى فرموده است: كسيكه ولىّ مرا اهانت كند با من ستيزه، و محاربه كرده است، چنانكه در قرآن فرموده كسيكه پيامبر را اطاعت كند همانا خداى را پيروى و اطاعت كرده است.

در ذيل واژه- باب- مى‌نويسد:

«و منه يقال فى العلم باب كذا ... و هذا العلم باب الى علم كذا اى به يتوصّل اليه و

قال 7‌: انا مدينة العلم و عليّ بابها.

اى به يتوصّل».

يعنى: در باره علم هم گفته مى‌شود در آن علم بابى و مدخلى هست و اين علم راهى و بابى است بسوى آن علم باين معنى كه از راه آن و بوسيله آن بسوى علم مى‌توان رسيد، چنانكه پيامبر 6 فرمود: من شهر علم و على درب آن شهر علم، يعنى بوسيله او و از راه او به شهر علم مى‌توان دسترسى پيدا كرد و رسيد.

نتيجه اينكه راغب نه اشعرى است و نه معتزلى و نه وابسته به هيچ مكتب كلامى ديگر، بلكه دانشمندى است سترگ و كم نظير، مؤمنى خالص و متّقى، مسلمانى عامل و پارسا، و در راه اسلام و قرآن و پيامبر و سنّت و عترت راسخ و