درس سيزدهم:

قيامهاى علويان‌

بنى عباس كه به نام علويان و خونخواهى فرزند پيامبر (ص) در واقعه كربلا و مبارزه با فساد حكومت اموى، خلافت خود را آغاز كردند، تصور نمى‌كردند بدين زودى با واكنش علويان و قيامهاى آنان عليه حكومت خويش مواجه شوند. در حالى كه مى‌بينيم مخالفت خاندان پيامبر (ص) به رهبرى محمد بن عبداللَّه بن حسن و برادرش ابراهيم با دومين خليفه عباسى، منصور دوانيقى آغاز مى‌شود و اين بيانگر دروغ بودن شعارهاى نخستين عباسيان و فاصله گرفتن سريع آنان از اسلام و اصول و ارزشهاى آن است.

منصور هر چند توانست قيام محمّد و ابراهيم را سركوب كند و اين دو نواده امام حسن (ع) را به شهادت برساند، ولى هرگز نتوانست پرچمى را كه آنان برافراشتند، سرنگون و مشعل مبارزه‌اى را كه برافروختند بى‌فروغ سازد؛ چرا كه قبل از آنان اين پرچم به دست اباعبداللَّه الحسين (ع) و نواده‌اش زيدبن على‌بن‌الحسين (ع) برافراشته و با خون آبيارى شده بود و بدين آسانى سرنگون نمى‌گشت. از اين رو، در دوران امامت امام كاظم (ع) نيز شاهد قيامها و نهضتهاى علويان عليه جنايات و سياستهاى ضددينى عباسيان هستيم.

علويانى كه در اين دوران قيام كردند، عمدتاً فرزندان و نوادگان امام حسن مجتبى (ع) مى‌باشند. ما در حد گنجايش اين درس به مهمترين قيامهاى آنان اشاره مى‌كنيم.

الف- قيام حسين بن على‌

فشار و آزارهاى بيش از حدّ هادى عباسى نسبت به علويان، آنان را به ستوه آورد و

رجال آزاد و دلير بنى‌هاشم را به مقاومت در برابر جنايات حكمران عباسى واداشت و آنان را به ميدانهاى نبرد و پيكار كشانيد.