اقامه نماز به مسجد آمده بود- با شنيدن اين دستور احساس خطر كرد، از مسجد گريخت و در محل امنى پنهان شد.

حسين نماز را با مردم خواند و پس از نماز خطبه‌اى ايراد كرد. او ضمن معرفى خود مردم را به احياى كتاب خدا و سنّت پيامبر (ص) و رضاى آل محمد (ص) دعوت كرد.

به استثناى عدّه معدودى، همه حاضران با او بيعت كردند. حسين با ياران خود كه حدود سيصد نفر مى‌شدند پس از تسلّط بر مدينه در ماه ذيقعده رهسپار مكّه شد تا با استفاده از اجتماع مسلمانان در ايّام حج، دامنه نهضت را گسترش دهد.

خبر قيام علويان به رهبرى حسين‌بن على و حركت آنان به سوى مكّه به اطلاع خليفه رسيد. او سپاه انبوهى را به جنگ آنان فرستاد. دو سپاه در سرزمين «فخّ» [1] با يكديگر برخورد كردند و جنگ سختى درگرفت. در جريان اين نبرد نابرابر، حسين و عدّه زيادى از ياران او به شهادت رسيدند و بقيّه اسير و يا پراكنده شدند.

فرماندار مدينه- كه بعد از قيام حسين فرار كرده پنهان شده بود- با شنيدن خبر شهادت حسين دستور داد خانه او و بستگانش را به آتش كشيدند و اموال و نخلستانهاى آنان را مصادره كردند. [2]

از سوى ديگر، نيروهاى دشمن سرهاى شهدا را جدا كرده براى هادى به بغداد فرستادند و از دفن پيكرهاى پاكشان خوددارى كردند. اسيران را نيز در حالى كه به غل و زنجير بسته بودند پس از بردن به نزد خليفه به فرمان او به شهادت رساندند. [3]

اين فاجعه بسيار تلخ و دردناك، دل شيعيان، بويژه خاندان پيامبر (ص) را آزرد و حادثه دلخراش كربلا را در خاطره‌ها تجديد كرد.

امام جواد (ع) درباره عمق فاجعه و عظمت اين رويداد فرمود:

«لَمْ يَكُنْ لَنا بَعْدَ الطَّفِّ مَصْرَعٌ اعْظَمُ مِنْ فَخٍّ» [4]

پس از حادثه كربلا هيچ حادثه‌اى براى ما بزرگتر از فاجعه فخّ نبود.

[1] - فخّ‌، نام چاهى است در حدود يك فرسخى غرب مكه (بحارالانوار، ج 48، ص 161)

[2] - ر. ك: مقاتل الطالبيين، ص 294-303

[3] - حياة الامام موسى‌بن جعفر (ع)، ج 1، ص 470-471

[4] - بحارالانوار، ج 48، ص 165