كل الحذر من عدوى بعد صلحه فان العدور ربما قارب يتغفل فخذ بالحزم. (7)

اصولا اسلام هر نوع ايجاد وحشت و هراس را در دل انسان‌هايى كه مرتكب خلافى نشده‌اند، ظلم و تجاوزى بس بزرگ تلقى مى‌كند و آن را از جرايم مى‌شمارد.

در حديث است: لا ترعوا المسلم فان روعه المسلم ظلم عظيم.

مسلمانان را نترسانيد زيرا ايجاد وحشت در مسلمان ظلمى بس بزرگ است.

پيامبر اكرم (ص) مى‌فرمود: من نظر الى مؤمن ليخيفه بها اخافه الله عزوجل يوم لاظل الا ظله. (8)

امام صادق (ع) فرمود: من روح مؤمنا بسلطان ليصيبه منه مكروه فلم يصبه فهو فى النار و من روع مؤمنا بسلطان ليصبيه منه مكروه فاصا به فهو مع فرعون و آل فرعون فى النار. (9)

امنيت در حقوق اسلامى تنها در مورد جان، مال، عمل، حقوق و آزادى‌هاى مربوط به اين موارد صادق نيست، بلكه شامل شخصيت، شرف و حيثيت نيز مى‌شود.

رسول اكرم (ص) فرمود: من اهان مؤمنا فقد بارزنى بالحرب و فرمود: سباب المؤمن فسوق و قتاله كفر و اكل لحمه معصيته وحرمه مال كحرمه دمه. (10)

امام صادق (ع) فرمود: من اهان مؤمنا على مؤمن بشطر كلمه لقى الله و بين عينيه مكتوب ايس من رحمه الله (11) تا آنجا كه لطمه وارد كردن به حيثيت و شرف و شخصيت مؤمن حتى براى خود شخص نيز جايز نيست. همچنين در روايت آمده است: ان الله فوض الى المؤمن اموره كلها و لم يفوض اليه ان يكون ذيلا. (12)

امام صادق (ع) فرمود: اذا قال الرجال لاخيه المؤمن اف خرج من ولايته و اذا قال انت عدوى كفر احد هما و لا يقبل الله من مؤمن عملا و هو مضمو على اخيه المؤمن. (13)

اسلام به مسئلۀ امنيت مسكن، اهميت فوق‌العاده قائل است و بدون اجازه، و رود به مسكن ديگران را ممنوع و حتى نگاه كردن به داخل خانه و محل سكونت مستور مردم را از مجوزات دفاع مشروع مى‌شمارد، تا آنجا كه اگر شخص متعرض به هنگام دفاع صاحبخانه كشته شود، خونش مهدور خواهد بود. (14)

امنيت در اسلام اختصاص به صالحان و افرادى دارد كه مرتكب خلافى نشده‌اند و آنها كه در مسير انجام وظيفه اند و در مقام احترام به قانون هستند. و اما آنها كه در مسير خلافند و يا مرتكب بزه و جرم شده‌اند به دليل ماهيت عملكردشان از حق امنيت محرومند:

(اَلَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمٰانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولٰئِكَ لَهُمُ اَلْأَمْنُ‌). (1)

قرآن به كسانى‌كه در فكر توطئه و در انديشۀ مكرر السيئه هستند، هشدار مى‌دهد: (أَ فَأَمِنَ اَلَّذِينَ مَكَرُوا اَلسَّيِّئٰاتِ)‌. (16) و آنها را از منكر خدا يعنى بازتاب و پيامد توطئه‌ها وجرمها و عملكرد فاسدشان برحذر مى‌دارد.

(أَ فَأَمِنُوا مَكْرَ اَللّٰهِ فَلاٰ يَأْمَنُ مَكْرَ اَللّٰهِ إِلاَّ اَلْقَوْمُ اَلْخٰاسِرُونَ‌). (17)

و به همين دليل است كه قانون اساسى تصريح مى‌كند:

حيثيت، جان، مال، حقوق، مسكن و شغل اشخاص از تعرض مصون است، مگر در مواردى كه قانون تجويز مى‌كند. (18 و 19)