منبع

فقه سياسى 342/9-341.

انديشۀ سياسى (و مفاهيم آن)

دربارۀ انديشۀ سياسى تعابير و تفاسير متعددى وجود دارد كه برخى از آنها عبارتند از:

1. توضيح عمل يا عملكرد حكومت‌ها است؛

2. تفكر انسجام يافته درباره اهداف حكومت؛

3. مجموعۀ آراى فلسفى و عقايد مذهبى و حكومت عملى در عرصۀ سياست است؛

4. تفكر كلى و منسجم دربارۀ سياست و يا امور سياسى؛

5. سامان فكرى براى مديريت سياسى جامعه؛

6. به‌كارگيرى هر نوع سامانى براى تبيين دولت و عناصر سياسى آن؛

7. يك مجموعۀ به هم پيوسته از نظريه‌هاى سياسى در زمينۀ امور سياسى مانند آزادى، مساوات، امنيت، عدالت، رفاه، كمال و نظاير آن؛.

8. مجموعه نظرياتى كه حاكميت و حكومت را تبيين و مشخص مى‌كند؛

9. تبيين چرايى اطاعت مردم از حكومت و تفسير فلسفۀ ضرورت آن؛

10. ارائۀ هرگونه تبيينى به منظور بررسى راه‌هاى رسيدن حكومت به اهداف خود و سازمان اين رابطه.

منبع

فقه سياسى 18/10-16.

انديشۀ سياسى (و مشخصات كلى آن)

1. يك انديشۀ سياسى بايد جامع نگر بوده و مسائل مربوط به انسان و جامعه را يكجا مورد نظر قرار دهد.

انديشۀ سياسى ممكن است در مورد جهان‌بينى و ايدئولوژى مبنا و ديدگاه خاصى را منظور نكند، اما منهاى انسان و جامعه هرگز انديشۀ سياسى نمى‌تواند شكل بگيرد؛

2. انديشۀ سياسى بايد در زمينۀ عناصر و مفاهيم اصلى سياست مانند آزادى، عدالت، ساختار دولت و قدرت سياسى ديدگاه‌هاى مشخصى داشته و رابطه منطقى بين اين مؤلفه‌ها را سامان دهد؛

3. نوع حاكميت دولت و مبناى قدرت در نظام سياسى مطلوب محورى‌ترين مسئلۀ يك انديشۀ سياسى است؛

4. تبيين مشروعيت نظام سياسى مطلوب بايد به گونه‌اى متناسب با ساير نقطه نظرها و مؤلفه‌هاى ديگر در يك انديشۀ سياسى به‌طور مشخص ارائه شود. واضح است كه مسئلۀ مشروعيت سياسى، مقوله‌اى جدا از حاكميت و تبيين آن است؛

5. انديشه سياسى بايد جايگاه دولت را در جامعه مدنى مشخص كرده و رابطۀ نظام سياسى را با نظام‌هاى ديگر اجتماعى تبيين كند؛.

6. حداقل يك نظام سياسى به‌طور عينى به عنوان نماينده انديشۀ سياسى قابل مطالعه و بررسى باشد.

منبع

فقه سياسى. 27/1-26.