در قانون اساسى توسط حضرت امام خمينى (ره) اعلام شد؛

3 - تهيۀ پيش‌نويس: منطقى‌ترين شيوه براى تهيه پيش‌نويس اصلاحات در قانون اساسى انتخاب يك شوراى تخصصى توسط مردم به‌طور مستقيم است. اما در برخى موارد به شيوه‌هاى ديگر نيز عمل مى‌شود از آن جمله:

اول: كميسيون تخصصى با انتخاب پارلمان از ميان نمايندگان. مانند رويۀ فرانسه در قانون اساسى مصوب سال‌هاى 1793 و 1848؛

دوم: كميسيون تخصصى با انتخاب آزاد پارلمان از ميان متخصصان كشور، مانند رويۀ آرژانتين در قانون اساسى مصوب سال 1833؛

سوم: كميسيون مشترك پارلمان و دولت؛

چهارم: انحلال و تشكيل مجلس جديد براى تهيه پيش‌نويس چنانكه در قانون اساسى كشورهاى رومانى به سال 1923، اسپانيا به سال 1931 و قانون اساسى بلژيك چنين رويه‌اى پيش‌بينى‌شده است؛

4 - تصويب نهايى: واگذارى تصويب نهايى به مرجع تهيه‌كننده پيش‌نويس اصلاح قانون اساسى، يكى از راه‌حل‌هاى مرحله نهايى بازنگرى در قانون اساسى است.

اما در بيشتر موارد، حاكميت ملت در تعيين سرنوشت جمعى ايجاب مى‌كند كه تصويب نهايى به همه‌پرسى موكول شود.

پر واضح است كه اين شيوه در صورتى لازم است، كه پيشنهاد اصلاح با رفراندوم انجام نشده باشد و در مواردى كه اصل پيشنهاد و بازنگرى توسط همه پرسى تصويب شده باشد، به همه پرسى دوباره نيازى نخواهد بود. در چنين مواردى پارلمان بهترين مرجع براى تصويب نهايى خواهد بود و براى حل اشكال تمايز قانون اساسى از قوانين عادى، مى‌توان از شيوه بالا بردن ميزان راى پارلمان در حد دوسوم و يا سه چهارم استفاده كرد.

منبع

درآمدى بر فقه سياسى / 117-115.

باغى

باغى: خروج كننده بر امام معصوم (ع).

باغى بر كسى اطلاق مى‌شود كه بيعت خويش را با پيشواى معصوم (ع) شكسته و از اطاعت وى بيرون رفته باشد. (1) از اين عنوان در باب جهاد بحث شده است.

باغى هر چند در باطن در زمره كفار است، اما بر حسب ظاهر، احكام جارى بر مسلمانان - مانند جواز خوردن ذبيحه ايشان، ازدواج با آنان، حرمت اموال و ناموسشان - بر او نيز جارى است، مگر آنكه ناصبى باشد. (2)

جهاد با باغى در صورت دعوت امام معصوم (ع) يا منصوب از سوى ايشان، واجب و سرپيچى از آن، گناه كبيره است. با قيام به جهاد در حد كفايت، وجوب از ديگران ساقط مى‌شود، مگر آنكه امام (ع) فرد يا افراد خاصى را به جهاد فراخواند كه در اين صورت، بر آنان اجابت، واجب عينى خواهد بود. (3) فرار از جنگ با باغى همچون فرار از جهاد با كافر و مشرك، حرام، بلكه از گناهان كبيره است.

اگر باغى در حال جنگ اسير شود بيعت با امام (ع) بر او عرضه مى‌شود، در صورت پذيرش، آزاد شده و در صورت استنكاف، تا پايان جنگ در بازداشت مى‌ماند.

پس از خاتمۀ جنگ اگر باغيان، توبه كنند، يا سلاح خود