مى‌يافت؛

2. بيت‌المال زكات كه بر اساس مفاد آيۀ زكات به اختيار دولت، به مصارف آن مى‌رسيد؛

3. بيت‌المال جزيه و خراج كه اغلب بين مسلمانان توزيع مى‌شد و بخشى از آن نيز به هزينه‌هاى دفاعى و امنيتى اختصاص مى‌يافت؛

4. بيت‌المال حاصل از درآمدهاى خاص از طريق اموال مجهول‌المالك، ارث بلا وارث، صدقات (موقوفات عام) كه صرف هزينه‌هاى دولت و كمك به فقرا و حاجتمندان مى‌شد. (29)

منابع

1 - كتاب القضاء / 25؛ جواهر الكلام 157/21؛ 2 - جواهر الكلام 260/39؛ كتاب البيع 495/2؛ 3 - المبسوط 2 / 75؛ 4 - جواهر الكلام 54/40-51؛ 5 - همان 214/21؛ 6 - همان 54/40؛ 7 - همان / 52؛ 8 - مبانى تكملة المنهاج 1 / 353؛ 9 - جواهر الكلام 54/40؛ 10 - مسا لك الافهام 13 / 350؛ 11 - العروة الوثقى 420/2؛ 12 - المبسوط 75/2؛ 13 - همان 73/2؛ 14 - مجمع الفائده 361/13؛ 15 - جواهر الكلام 393/32؛ 16 - همان 261/40؛ 17 - كتاب البيع 490/2؛ 18 - جواهر الكلام 165/38؛ 19 - همان 79/40؛ 20 - همان 443/43؛ 21 - مبانى تكملة المنهاج 2 / 126؛ 22 - جامع المقاصد 476/3؛ 23 - فقه الصادق 65/15؛ 24 - همان / 66؛ 25 - المبسوط 45/8-44؛ 26 - الخلاف 451/5-450؛ 27 - فرهنگ فقه 155/2؛ 28 - السياسة الماليه فى الاسلام / 52؛ 29 - السياسة الاقتصاديه و النظم الماليه فى الفقه الاسلامى / 448؛ فقه سياسى 565/7.

بيضه اسلام← حفظ نظام

بى‌طرفى

بى‌طرفى عبارت است از عدم شركت در جنگ بين كشورهاى ديگر. اگر دولتى بخواهد كه بى‌طرف محسوب و مشمول حقوق بى‌طرفى شود، بايد تعهدات ويژه‌اى را بر عهده گرفته و به ويژه از دخالت در امور جنگ خوددارى كند. كشور بى‌طرف نبايد طرفدار يا مخالف هيچ‌يك از طرفين مخاصمه باشد، و اجازه ندهد كه طرفين از اراضى اين كشور استفاده كنند و بايد از بى‌طرفى خود دفاع كند. هيچ‌گونه كشمكش بين طرفين نبايد در منطقه يا آب‌هاى بى‌طرف انجام بگيرد. عقايد عمومى، مطبوعات و حتى دولت كشور بى‌طرف ممكن است با يكى از طرفين مخاصمه همدردى كنند، ولى تا حدى كه اين همدردى منجر به اقداماتى در جهت نقض بى‌طرفى نشود. بى‌طرفى دائمى هنگامى بوجود مى‌آيد كه كشورى مانند سوئيس توسط پيمان خاصى خود را بى‌طرف اعلام نمايد. بى‌طرفى محدود اصطلاحى است كه در برخى پيمان‌ها به كار مى‌رود و به موجب آن كشور بى‌طرف تعهد مى‌كند، در عمل وارد جنگ نشود ولى مى‌تواند يكى از طرفين را يارى كند كه در عرص حاضر چنين امرى در عمل نقض بى‌طرفى محسوب مى‌گردد. بى‌طرفى منطقه‌اى اين است كه كشورى قسمتى از اراضى خود را بى‌طرف اعلام كند. (1)

سياست بى‌طرفى اغلب، بر اساس يك قرارداد بين‌المللى و يا چند جانبه تحقق مى‌پذيرد كه با تضمين كشورهاى بزرگ نيز همراه است، به گونه‌اى كه در كنگره وين به سال 1815 م. با شركت 8 كشور اروپايى،