خطرناك اسكان داده شوند. (7)

مرزبانان با وجود مسئوليت مرزبانى بايد نمازهاى يوميۀ خود را به‌طور دسته‌جمعى در بزرگ‌ترين مسجد مرز اقامه نمايند. (8)

دعوت دشمن به اسلام هنگامى واجب است كه قبل از اين به اسلام دعوت نشده باشند و در غير اين صورت دعوت قبل از جهاد واجب نيست (9) و در حالت اول نيز هرگاه قبل از دعوت، افراد دشمن به دست مسلمانان به قتل برسند، ديه‌اى مقرر نمى‌شود. (10)

شرايط وجوب جهاد عبارت است از: اسلام، بلوغ، عقل، مرد بودن، سلامت جسمانى، امكانات مادى مانند نفقه خود و خانواده، سلاح، مهمات لازم و مركب در صورت نياز به سفر طولانى. (11)

جهاد در صورت مصلحت، واجب است ولى حداقل آن يك‌بار در يك سال است. (12)

فرماندهى جهاد با امام مسلمانان است و او بايد اوامر لازم را براى آمادگى واجدين شرايط جهت انجام جهاد صادر كند و ايجاد تشكيلات نظامى و تعيين سلسله مراتب فرماندهى با وى است. (13)

هر كدام از مجاهدان از بيت‌المال حقوقى دريافت مى‌كنند كه در صورت فوت بايد به همسران و اولاد آنها پرداخت شود و حقوق مجاهدان از محل چهارپنجم غنايم تأمين مى‌شود.

امامت در جهاد نياز به عدالت ندارد، با هر امامى چه عادل و چه فاجر مى‌توان جهاد كرد، هرچند كه مرتكب گناهى چون مى‌خوارگى، خيانت و اختلاس باشد (14) تنها مشكل از نظر فقه حنبلى، آن است كه اگر امام مورد وثوق نباشد و بخواهد در اثناى جهاد عقب‌نشينى و يا فرار كند، چگونه مى‌توان به امر وى جهاد كرد. (1)

تخلف از جهاد و ترك جبهه با اجازه فرمانده جزء، جايز نيست و بايد از فرماندۀ كل كسب اجازه كرد. (16)

هنگامى‌كه مسلمانان با حملات دشمن غافلگير مى‌شوند، براى جهاد نيازى به كسب اجازه از فرماندهى نيست و همچنين در موارد ضرورى كه كسب اجازه امكان‌پذير نيست. (17) از ديگر مواردى كه در جهاد مطرح مى‌شود آن است كه هرگاه اعلان نماز و بسيج براى جهاد همزمان صورت بگيرد، اگر دشمن در دوردست باشد، ابتدا بايد نماز اقامه شود و سپس حركت براى جهاد انجام گيرد.

اما اگر دشمن نزديك و يا حركت فورى باشد، نماز را در حال حركت بر روى مركب برگزار مى‌كنيد. (18)

همچنين بايد از حضور كسانى‌كه موجب ضعف و شكست مسلمانان در جهاد مى‌شوند در جبهه ممانعت به عمل آيد، مانند: كسانى كه كار را قبل از به پايان رسانيدن رها مى‌كنند (مخذل)، روحيۀ سپاهيان را تضعيف مى‌نمايند (مرجف)، جاسوسان، مفسران، اگر اينان در جهاد شركت كنند، سهمى از غنايم نخواهند داشت (19) همراه بردن زن به جبهۀ جنگ كه در خاك دشمن قرار دارد، مجاز نيست، تنها فرماندهان مى‌توانند همسرانشان را با خود همراه داشته باشند. (20) همچنين بردن قرآن به خاك دشمن در حال جنگ ممنوع است (21) و به هنگام بازگشت مجاهدان استقبال از آنان انجام نمى‌شود. زيرا على (ع) در غزوه تبوك پيامبر اكرم (ص) را بدرقه كرد ولى به هنگام بازگشت از وى استقبال به عمل نياورد. (22)