به سوى معاويه گريخت، به دستور امام (ع) عريف قوم وى احضار شد و توسط وى (عريف) خانه حنظله منهدم شد.

در مورد ديگر مقدارى عسل و مواد غذايى كميابى از همدان به خدمت امام على (ع) اوردند، امام (ع) عريف ها را احضار و توسط آنها تمامى آن مواد غذايى را بين ايتام كوفه تقسيم كردند. (11)

بسيارى از مفسران نقيب را در آيۀ:(وَ بَعَثْنا مِنْهُمُ اِثْنَيْ عَشَرَ نَقِيباً)(12) و نيز در حديث مربوط به بيعت عقبه ثانيه: «اخرجوا الى منكم اثنى عشر نقيباً يكفلون عليكم بذلك» (13) به معناى مطلع، مراقب و ناظر تفسير كرده‌اند. (14 و 15)

منابع

1 - لسان العرب 238/9 و النهاية ابن اثير، ماده عرف؛ 2 - تفسير المنار 280/6؛ 3 - النهاية ابن اثير، ماده عرف و لسان العرب 238/9؛ 4 - تذكرة الفقهاء 437/1؛ 5 - المنتهى 958/2 و تحرير الاحكام 148/1؛ 6 - وسائل الشيعه 11 / 280؛ 7 - من لا يحضره الفقيه 18/4؛ 8 - وسائل الشيعه 234/12؛ 9 - سنن ابى داود 132/3؛ 10 - الاصابه 251/1، تفسير قرطبى 113/6-112؛ 11 - كافى 406/1؛ 12 - مائده / 12؛ 13 - بحارالانوار 13/19؛ 14 - تفسير التبيان 465/2، تفسير قرطبى 112/6، تفسير مجمع البيان 170/3 و تفسير طبرى 95/6؛ 15 - فقه سياسى 118/6-115.

عشور← درآمدهاى عمومى

عصبيت

«عصبيت» به معنى اصل وفادارى ممكن است در موردى در قالب نژادپرستى و در مورد ديگر در شكل سرزمين و ميهن‌پرستى و نيز در قالب هايى چون دين، مسلك سياسى، آرمان‌هاى مشترك و امور قراردادى متجلى شود.

بيشتر متفكران مسلمان عصبيت، قوميت، مليت و مبناى پيوند اصلى در تشكيل امت را دين و آيين زندگى تلقى كرده و قوام دولت و جامعه مطلوب اسلام را، عقيده دانسته‌اند و در اين ميان ابن خلدون مرز دولت به مفهوم سياسى را عصبيت و پيوند ملى شمرده است.

از ميان فلاسفه، متكلمان، مورخان و فقهاى اسلام تنها ابن خلدون است كه از عنصرى تحت عنوان عصبيت، بحث به ميان مى‌آورد. در حالى كه ماهيت پيوند هر نسلى در ديدگاه ابن خلدون زمان است و نسلها به لحاظ زمان طبقه‌بندى مى‌شوند و عمر دولت‌ها با زمان تعيين مى‌شود و در آثار اين مورخ و جامعه شناس مسلمان بيان صريحى در مورد تفسير «عصبيت» به معناى نزاد و آنچه كه امروز تحت نام ناسيوناليزم مطرح مى‌شود، ديده نميشود.

ابن خلدون بدون آنكه تعريف دقيقى از دولت ارائه دهد و حتى عناصر اصلى عصبيت را مشخص كند از دولت با پيوند ملى سخن به ميان آورده است. در حالى كه اين نظريه نه با ديد اسلام كه مرز امت را عقيده مى‌داند و نه با نگاه جامعه‌شناسانه كه مرز دولت را با حدود جغرافيايى ممكن مى‌انگارد، قابل توجيه و قبول

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منبع

فقه سياسى 78/10.

عصر صادقين

مرحله‌اى از دوران تكوين وتدوين فقه شيعه است.

در اين عصر بنابر شرايط مساعد اجتماعى زمينه طرح و گسترش فقه اهل بيت (ع) فراهم شد و هزاران دانش پژوه فقه به حوزه درسى امام باقر (ع) و امام صادق (ع) دست يافتند و فقه اهل بيت را با خود به اقصى نقاط