مبتدع← بدعت گذاران فتنه‌گر

مبطلين

مبطلين: ستيزه گران گمراه گروهى كه در جست و جوى يافتن حق نبوده و از روى تمايلات غير منطقى و براى رسيدن به اهداف مادى و دنيوى، سياست و شيوه‌اى را در مخالفت با دولت اسلامى مطرح مى‌كنند و با تبليغات گمراه‌كننده، مردم را به شورش و قيام وامى‌دارند. برخى از فقها اين گروه را از بغاة نشمرده و آنها را تحت عنوان مبطلين (ستيزه گران گمراه) آورده‌اند (1) و بعضى ديگر چون صاحب جواهر، آنان را از بغاه دانسته‌اند. (2) زيرا قاسطين (شورشيان شام به سركردگى معاويه) و ناكثين (شورشيان پيمان‌شكن به سركردگى طلحه، زبير و عايشه) كه على عليه السلام با آنان جنگيد، قيامشان عليه امام به دليل اشتباه و يا خطا در اجتهاد نبوده است. بر اساس حديث نبوى كه درباره كشته شدن عمار به دست قاسطين آمده (تقتلك الفئه الباغيه) (3) و همچنين در حديث ديگر كه على (ع) از پيامبر (ص) درباره گروهى كه بايد با آنها بجنگد پرسش مى‌كند، مى‌فرمايد: و هم مخالفون لسننتى و طاعنون فى دينى (4) (آنها كسانى هستند كه با سيره و سنت من مخالفت مى‌ورزيدند و در دين من انحراف ايجاد مى‌كنند). كلمۀ «الفئه» در هر دو حديث اشاره به آيۀ مربوط به فئه (5) باغيه است. (6)

منابع

1 - تذكرة الفقهاء 554/1؛ 2، 3 و 4 - جواهر الكلام 21 / 326 و دعائم الاسلام 392/1؛ 5 - حجرات / 9؛ 6. فقه سياسى 312/3-311.

مبناى حسبه← امور حسبيه

متجاسرين← بغاة

متغلب ظالم← حكام نواب

متمم قانون اساسى مشروطيت← قانون اساسى

مجاهد

مجاهد: كارزاركننده با دشمنان در راه خدا، با كافران كارزاركننده، آنكه جهاد كند، مقابل قاعد، غازى.

عنوان مجاهد و مجاهدان به كادرهاى يك نظام منسجم دفاعى گفته مى‌شد كه با مال و جان خود همواره پشت سر دعاة و فرماندهان حركت مى‌كردند و دشمنانى را كه با وجود دعوت منطقى و مسالمت‌آميز، به رفتار خصمانۀ خود ادامه مى‌دادند، دفع مى‌كردند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منبع

فقه سياسى 468/7.

مجتمع اسلامى

بر اساس نظريۀ اسلام، مجتمع اسلامى جون دست واحدى در برابر بيگانگان محسوب مى‌شود و افراد مسلمان مانند مصالح ساختمان واحد و مستحكمى هستند كه هركدام، به نوبۀ خود در ابقا و استحكام اين بناى معظم مؤثر و دخيل هستند و ايمان، تنها وسيلۀ ارتباط و به هم پيوستگى و تعاون آنهاست.

اصولا رابطۀ معنوى و انفكاك ناپذير مليت در اسلام، به صورت انسانى‌تر و باشكوه ترى جلوه مى‌كند، زيرا اين رابطه، جنبۀ برادرى به خود گرفته و براساس قانون اسلامى كه «مسلمان برادر مسلمان» است، وحدت خونى جاى خود را به وحدت اساسى‌تر ديگرى كه از آن به «ايمان» تعبير مى‌كنيم، مى‌دهد. و روى اين اساس بايد