انسان است. بى برنامه بودن، مديريت را از صلاحيت خارج مى‌كند و سازمان را تباه، نيروها و امكانات را نابود مى‌سازد؛

4. يكسونگرى: يكسونگرى مدير را از وسعت نظر و سعه‌نظر باز مى‌دارد و او را در تصميم‌گيرى و عمل دچار اشتباه مى‌كند.

على (ع) فرموده است:

(كسى كه به آرا و انديشه‌هاى گوناگون نا آشنا باشد و فقط به يك نظر تكيه كند و نتواند جوانب كار را خوب بشناسد دچار حيله‌ها مى‌گردد راه‌حل اين آفت بازنگرى در آراء مخالف و نقطه‌نظرهاى مختلف مى‌باشد)؛

5. سستى اراده: سستى اراده مدير از ديگر آفات مديريت به شمار مى‌آيد همچنانكه امام على (ع) فرموده است:

(سستى اراده موجب تأخير و سهل انگارى در انجام وظايف مى‌گردد و سرانجام به تضييع حقوق مى‌انجامد).

امام على (ع) فرموده است: (قاطعيت لازمه ايمان است و تقويت ايمان راه علاج آفت سستى اراده است).

6. خود محورى: خود محورى آفت سهمگينى است كه نه‌تنها اختلال در تصميم‌گيرى به وجود مى‌آورد اصولا پيامدهاى آن سازمان را به تباهى مى‌كشاند. امام على (ع) فرمود: (خودمحورى نوعى استكبار درونى است كه آثار شوم آن در عملكرد سازمانى به مثابه استكبار در عمل سياسى و اقتصادى جامعه است اصولا خودمحورى به تباهى مى‌انجامد)؛

7. خشونت: آفت خشونت خنثى كننده نقش مديريت است. زيرا نيروها را از انسجام و يكپارچگى به دور و ارتباط آنها را با مديريت قطع مى‌كند و اين درست برخلاف جهتى است كه مديريت بايد در آن تلاشى مداوم داشته باشد.

(وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ اَلْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اِسْتَغْفِرْ لَهُمْ‌)؛ (1)

8. دخالت مستقيم در كارها: مراقبت، نظارت و اطلاع يافتن از مجارى امور در سازمان نبايد مديريت را به دخالت مستقيم در مسئوليت‌هاى سازمان بكشاند. زيرا اين عمل اعتماد نيروها را از ميان مى‌برد و ميزان كارآيى آنها را كاهش مى‌دهد و آنها را به سردى و بى‌تفاوتى و سرخوردگى وامى‌دارد؛

9. استتار و حاجب گرفتن: جدايى مديريت از ارباب حاجت و استتار نسبت به نيروهاى سازمان تحت مديريتى، مدير را از واقعيت‌ها دور مى‌كند و ارتباطات سازمان را مختل كرده و نظارت وى را ضعيف مى‌گرداند «واجعل لذوى الحاجات منك قسمأ تفرغ لهم فيه شخصك وتجلس لهم مجلسا عاما»؛ (2)

در عهدنامه مالك اشتر، امام (ع)، حاجب و دربان گرفتن مديران را مورد نكوهش قرار داده و آن را موجب بروز تنگناها شمرده است و «فان احتجاب الولاة عن الرعيه شعبه من الضيق»؛ (3)

10. ناسپاسى: ناسپاسى و كفور بودن، خصلتى نكوهيده براى هر انسان است، ولى در مديريت مى‌تواند در حد يك آفت زيان‌بخش، مورد توجه قرار گيرد(إِنَّ اَلْإِنْسانَ لَكَفُورٌ)؛ (4)

11. تكبر و طغيانگرى: هر انسانى ممكن است به تكبر و طغيانگرى دچار گردد.(كَلاّ إِنَّ اَلْإِنْسانَ لَيَطْغى‌أَنْ رَآهُ اِسْتَغْنى‌)(5) ولى خطر وقتى صدچندان مى‌شود كه اين آفت به مديريت سرايت كند.

12. شتابزدگى: قُرآن انسان را بالطبع عجول و شتاب زده معرفى كرده است(وَ كانَ اَلْإِنْسانُ عَجُولاً)(6) ولى به عنوان يك خصلت نكوهيده و خطرناك در مديريت، خطر شتابزدگى بيش از ميزان خطرى است كه انسان در كارهاى فردى و عادى خود با شتابزدگى به استقبال آن مى‌شتابد؛