بهره‌بردارى از امكانات و زمينه‌هاى تبليغى، بسيار مترقيانه و فراگير است. او بر خلاف دو جريان «سنتى» و «مدرن» در جامعه كه اولى بر استفاده از منابع و امكانات بيشتر سنتى سماجت نشان مى‌داد و دومى بر استفاده از شيوه‌ها و ابزار مدرن تاكيد مى‌كرد، خود روش فراسنتى و فرامدرنى را در امر تبليغ و تعميق باورهاى دينى - ملى پيشنهاد مى‌كند. از ميان همه اين جريان‌ها، پايگاه‌هاى سنتى تبليغ و باورسازى به دليل نفوذ و جايگاه مردمى داشتن و نيز سلطه ديرينه و سنتى نخبگان دينى بر آن‌ها و همچنين هزينه بر نبودن آن‌ها در شرايط ويژه طفوليت نهضت فكرى اسلامى، بيشتر مورد توجه قرار مى‌گيرد.

از ميان امكانات و شيوه‌هاى سنتى مورد استفاده در امر باورسازى و تعميق انديشه، مراسم «جمعه» و «جماعات» در سطح ملى و «حج» در سطح بين المللى بيش از همه نظر امام را به خود جلب مى‌كند. امام خمينى (ره) به عمق نقش اجتماعات دينى چه در بعد انديشه سازى و چه در بعد اجتماع سازى به خوبى پى برده است. او اجتماعات و مراسم دينى را تنها به منظور كاربرد تعليمى و آموزشى آن در مقولات فكرى، تشويق نمى‌كند بلكه مهم‌تر از آن به نقش اجتماع سازى و شكل‌دهى روابط اجتماعى جديد از راه اين گردهمايى ها و نيز آگاهى يافتن مسلمانان از قدرت و نيروى ارادى و انسانى شان هم اشاره دارد. به همين جهت است كه «روز قدس» به عنوان سمبل وحدت جهان اسلام كه پيام انقلابى و ضد استعمارى هم دارد از سوى ايشان در سطح جهان اسلام پيشنهاد شد و همچنين بزرگداشت «هفته وحدت» مورد حمايت وى قرار گرفت؛ چه اين‌كه از ديدگاه او روند وحدت بين مسلمانان، ضرورت ايجاد سمبلها و نهادهاى تازه‌اى را مى‌طلبد كه فراتر از زمان و مكان قرار دارد و نيز شرايط و تلخى‌هاى دنياى معاصر را هم منعكس كنند.

«حج» با توجه به موقعيت جهانى آن جايگاه ويژه‌اى در انديشه امام به خود اختصاص داده است. او حج را نه يك عمل عبادى صرف، بلكه يك گردهمايى تمام عيار براى همه مسائل بين المسلمين مى‌داند؛

ب: وحدت سياسى - علمى:

بر مبناى راهبرد امام خمينى (ره) پس از توسعه فعاليت‌هاى سازمان‌يافته فكرى - فرهنگى كه طى آن، مسير و هدف مبارزه به خوبى مشخص شده و همبستگى چندجانبه معنوى در جوامع تا حدودى شكل گرفته است و هم‌چنين انسان مسلمان به منزلت انسانى و فردى و هويت دينى و ملى خود آگاه شده است، زمان براى آغاز فاز دوم مبارزه يعنى فعاليت‌هاى سياسى - عملى به تدريج فرا مى‌رسد. در مقطع مبارزه سياسى - عملى، مراحل متعددى به عنوان روش مبارزه در انديشه امام مطرح‌شده است، كه در مجموع در دو سطح قابل مطالعه است: سطح دولت‌ها و سطح ملت‌ها؛

سطح اول: دولت‌ها

اصولا روش‌هاى مبارزاتى امام خمينى با در نظر داشتن واقعيت‌هاى عينى جوامع اسلامى طراحى شده‌اند.

اما با توجه به اين‌كه امام از نقش تعيين‌كننده دولت‌هاى سرزمينى در تصميم‌گيرى‌هاى جمعى و نيز تغيير سرنوشت ملت‌ها توسط آن‌ها به طور كامل آگاه است، اولين رويكرد عملى او را تلاش در سطح دولت‌ها تشكيل مى‌دهد. از نظر امام كوتاه‌ترين راه تحقق بخشيدن به «وحدت اسلامى» در اقدام ارادى سران و رؤساى ممالك اسلامى نهفته است؛ زيرا سران دول اسلامى، تمامى امكانات و اهرم‌هاى حقوقى و اجرايى لازم براى تاسيس دولت متحده اسلام را در اختيار دارند، به گونه‌اى كه اگر اينها به صورت جدى و رسمى وارد عمل شوند كم‌ترين مشكلاتى در برابر اقدام