5.(إِنَّ اَلَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً لَسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْ‌ءٍ). (آنانيكه در دينشان به پراكندگى و اختلاف مى‌گرايند و به ايجاد دو دستگى و تفرقه مى‌گروند، تو از آنها نيستى و ارتباطى با كار انها ندارى)؛

6.(وَ لا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ رِيحُكُمْ‌). (6) (با يكديگر منازعه نكنيد كه شيرازه اجتماعتان از هم گسيخته شود و آبرو و حيثيت و شخصيت اجتماعيتان به باد رود). (7)

منابع

1 - آل‌عمران / 103؛ 2 - آل‌عمران / 200؛ 3 - انعام / 153؛ 4 - آل‌عمران / 105؛ 5 - انعام / 159؛ 6 - انفال / 46؛ 7 - فقه سياسى 167/9-166.

وحدت امت اسلامى

وحدت و يكپارچگى از مسائل اصولى اسلام و از معيارهاى اصيل قرآنى است. قرآن نه‌تنها دعوت به وحدت و اتحاد كرده:(وَ اِعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اَللّهِ جَمِيعاً)، و از تفرقه و تجزيه طلبى نهى كرده:(وَ لا تَفَرَّقُوا)، اصولا كار تفرقه طلبان و نفاق افكنان را كه با گروه گرايى و خيره سرى مردم را به دسته‌ها و جمعيت‌هاى جداى از هم تقسيم مى‌كنند و آنها را در برابر همديگر قرار مى‌دهند از ويژگى‌هاى فرعونى و طاغوتى شمرده:(وَ جَعَلَ أَهْلَها شِيَعاً)(1) و شيوه پيامبر اسلام را از آن مبرا و به دور معرفى كرده است(إِنَّ اَلَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً لَسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْ‌ءٍ‌)(2).

بر اساس انديشه اسلامى، امت تشكيل شده از انسان‌هاى همفكر و هم‌عقيده‌اى است كه بر اساس عقيده و آرمان مشترك، سازمان سياسى و نظام مشتركى را پذيرفته‌اند و اتحاد و يكپارچگى از عناصر تشكيل دهنده امت و خصلتى تفكيك‌ناپذير از مفهوم امت است:(إِنَّ هذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً واحِدَةً وَ أَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ‌)(3).

در همين مورد اسلام پا را فراتر گذارده و به ائتلاف و اتحاد مسلمانان شكل برادرى و مايه عاطفى داده و همبستگى جامعه اسلامى و يكپارچگى جهان اسلام را به صورتى بديع و نوظهور مطرح كرده است:(إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ‌)(4).

آيينى كه داعيه رهبرى جهان و طرح مكتب جامع و كامل جهانى را دارد، جز اين هم نمى‌تواند باشد كه(وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاّ كَافَّةً لِلنّاسِ بَشِيراً وَ نَذِيراً)(5).

اصولا فلسفه بعثت انبياء برطرف كردن اختلاف‌ها و ايجاد وحدت و الفت و همزيستى در ميان انسان‌ها بوده است:(كانَ اَلنّاسُ أُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اَللّهُ اَلنَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ اَلْكِتابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ اَلنّاسِ فِيمَا اِخْتَلَفُوا فِيهِ‌)(6).

براساس چنين تفكر اصيل توحيدى هرگز عواملى چون نژاد، زبان، قوميت، مرز جغرافيائى و بالاخره سنت‌ها و فرهنگ‌ها نمى‌تواند به عنوان وسيله تفرقه و تجزيه و جدائى در ميان امت اسلامى قابل‌قبول باشد و بايد براى همه ملل اسلامى مسئله وحدت، آرمانى جوشيده از اعتقاد اسلامى تلقى شود و هدف راهبردى اتحاد ملل اسلامى از هدف‌هاى اصيل قرآنى و توحيدى به شمار آيد. (7)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع

1 - قصص / 4؛ 2 - انعام / 159، 3 - انبياء / 92؛ 4 - مؤمنون / 10، 5 - سبا / 28؛ 6 - بقره / 213؛ 7. فقه سياسى، 239/1.

وحدت (و راهبرد آن)← وحدت