الف- موافقان‌

1- امام رضا (ع)

امام جواد (ع) با آن كه كودكى خردسال بود، در چشم پدر بزرگوارش، بزرگ و با عظمت بود. به گونه‌اى كه آن حضرت از فرزندش جز با كنيه نام نمى‌برد و چون نامه‌اش را دريافت مى‌كرد مى‌فرمود: «ابوجعفر اين نامه رانوشته‌است.» [1]

«محمّد بن ابى عَبّاد» كاتب امام رضا (ع) مى‌گويد:

هرگاه امام رضا (ع) براى فرزندش در «مدينه» نامه مى‌نوشت، او را با بزرگى و عظمت مخاطب مى‌ساخت. [2]

به عنوان نمونه يكى از نامه‌هاى امام رضا (ع) به فرزندش حضرت جواد (ع) چنين آغاز مى‌شود:

به نام خداى بخشنده مهربان، پسرم! خداوند عمرت را طولانى گرداند و از شر دشمنت حفظ فرمايد: پدرت به فدايت! .... [3]

امام رضا (ع) آن حضرت را به عنوان مولود مبارك براى شيعيان معرفى مى‌كرد.

«يحيى صنعانى» مى‌گويد:

در مكه خدمت حضرت رضا (ع) رسيدم در حالى كه آن حضرت موزى را پوست مى‌كند و به دهان فرزندش اباجعفر (ع) مى‌گذاشت. عرض كردم فدايت شوم، اين همان مولود مبارك است؟ (كه بارها درباره او سخن گفته شده بود). امام (ع) فرمود: آرى! ابى يحيى اين همان مولودى است كه مانند او در اسلام متولد نشده كه تا اين حد بزرگوار باشد و بركت او شامل حال شيعيان ما شود. [4]

2- على بن جعفر

[1] - بحارالانوار، ج 50، 18

[2] - همان

[3] - «بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ، ابْقاكَ اللّهُ طَوِيلاً وَ اعاذَ مِنْ عَدُوِّكَ. يا وَلَدَ! فِداكَ ابوُكَ.» «تفسير العياشى، ج 1، ص 131 به نقل بحارالانوار، ج 50، ص 103

[4] - بحارالانوار، ج 50، ص 35