فصل دوازدهم:

ايثار و انفاق‌

واژه «ايثار» در اصل به معناى ترجيح يك چيز بر چيزى ديگر و در اصطلاح، مقدم داشتن ديگران بر خود در جلب منفعت و دفع ضرر است. «انفاق» از ريشه «نفق» به معناى خروج و تمام شدن است و بخشش مال را از آن جهت انفاق گويند كه شخص، مال را بدان وسيله از تملك خويش خارج مى‌كند و در اصطلاح عبارت است از خرج كردن مال در راه خدا؛ اعم از واجب و مستحب.

دو خصلت پسنديده انفاق و ايثار از فضائل اخلاقى به شمار مى‌روند و متخلّق به اين دو صفت، يعنى ايثارگران و انفاق كنندگان در آيات و روايات مورد تمجيد قرار گرفته‌اند. قرآن درباره انفاق مى‌فرمايد:

(الَّذينَ يُنْفِقُونَ اموالَهُم فى‌ سَبيلِ اللَّه ثُمَّ لا يُتْبِعُونَ ما انْفَقُوا مَنّاً وَ لا اذىً لَهُم اجْرُهُم عِندَ رَّبِهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ و لا هُم يَحْزَنُون) (بقره: 262)

كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌كنند، سپس در پى انفاقى كه كرده‌اند منّت نمى‌گذارند و آزارى نمى‌رسانند، پاداش آنان نزد پروردگارشان (محفوظ) است؛ نه ترسى دارند و نه غمگين مى‌شوند.

و درمقام تمجيد از انصار كه در اوج فقر و نيازمندى، پذيراى مهاجران‌