شده، آنان را بر خود مقدم داشتند، مى‌فرمايد:

(وَ يُؤْثِروُنَ عَلى‌ انْفُسِهِمْ وَ لَو كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَاولئِكَ هُمُ‌المُفلِحُونَ) (حشر: 9)

و آنها [مهاجران‌] را بر خود مقدم مى‌دارند هر چند خود بسيار نيازمند باشند و كسانى كه از بخل و حرص نفس خويش مصون و محفوظ مانده‌اند رستگارانند.

امير مؤمنان (ع) ايثار را اوج احسان و نيكى، [1] شريف‌ترين نوع بخشش [2]، برترين عبادت، [3] منش نيكوكاران وخوى نيكان و برگزيدگان [4] دانسته است.

اهل بيت عصمت و طهارت با تأسّى به سيره نبوى (ص) مختصر امكانات مالى و درآمد روزمرّه زندگى خويش را به نيازمندان مى‌دادند و توده‌هاى مردم را بر خود مقدم مى‌داشتند. در اين ميان حضرت زهرا (س) در اوج قرار داشت. سرتاسر زندگى او تبلور ايثار بود. او هيچ گاه حتى در سخت‌ترين شرايط، نيازمندى را از درگاه خويش نراند سختى زندگى و گرسنگى كودكان خويش را تحمل كرد، ليكن بازگشت مأيوسانه درماندگان را هرگز.

زهرا (س) به ما آموخت كه براى رسيدن به خوبى‌ها بايد از خويشتن گذشت:

(لَن تَنالُوا البِرَّ حَتّى‌ تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ) (آل عمران: 92)

هرگز به [حقيقت‌] نيكوكارى نمى‌رسيد مگر از آنچه دوست مى‌داريد [در راه خدا] انفاق كنيد.

[1] . شرح غرر الحكم، ج 1، ص 235

[2] . همان، ص 228

[3] . همان، ص 300

[4] . همان، ج 2، ص 164