4. مشورت با نوجوانان

يکي از راه‌هاي تربيت فرزندان به آداب اجتماعي، مشورت و نقش دادن به آنان در تصميم‌گيري‌ها است.

در روايتي که پيش‌تر ذکر نموديم، پيامبر اعظم(صلي الله عليه وآله) مي‌فرمايد: کودک تا هفت سالگي همانند آقا و سرور بايد مورد احترام و اطاعت قرار گيرد، و در هفت سال دوّم لازم است تحت تعليم و تربيت واقع شود و در جهت رشد و شکوفايي استعدادهاي فطري او به آموزش و پرورش او همّت گمارند، و در هفت سال سوّم وزير است، يعني کسي است که مي‌تواند مسئوليت را بپذيرد و به عنوان مشاور مورد مشورت قرار گيرد و از فکر و انديشه او بهره برده شد. «اَلوَلَدُ سَيدٌ سَبعَ سِنينَ وَ عَبدٌ سَبعَ سِنينَ وَ وَزيرٌ سَبعَ سِنينَ».[1]

لازمه اين نامگذاري در هفت سال سوّم، تربيت و آمادگي فرزند براي پذيرش مسئوليت در دوره قبل از آن است، بنابراين لازم است کودک اين آمادگي را در محيط خانه و ايام تحصيل در مدرسه، کسب نمايد.

مشورت کردن با فرزندان، نوعي جلب مشارکت آنان بوده و موجب رشد و تعالي شخصيت آنان مي‌گردد، زيرا با اين کار، احساس مفيد و مستقل بودن مي‌نمايد و راه مبارزه با مشکلات و يافتن راه حلّ در آنان، شکوفا مي‌شود و اعتماد به نفس در وجودشان تقويت مي‌گردد.

شايسته است علاوه بر نظرخواهي از فرزندان، انجام برخي از امور را نيز به آنان واگذار کرد تا خود را بنمايانند، نوجوانان در اين سنين علاقمند به بروز شخصيت مستقل و نشان دادن توانايي‌ها و استعدادهاي دروني خود هستند و اگر بستر مناسب و زمينه مساعدي براي آن پيدا شود به يقين در رشد و شکوفايي متعادل شخصيت آنان تأثير بسزايي خواهد داشت.[2]

[1] . وسائل الشيعة 476:21، باب83 من ابواب احکام الاولاد، ح7.

[2] . ر. ک: نگاهي ديگر به حقوق فرزندان از ديدگاه اسلام: 194 ـ 195، حقوق متقابل کودک و ولي در اسلام: 216.