1
[1] ـ الفهرست (الندیم) 179.
[12] ــ همان.
[13] ــ تاریخ ابن زرعه 686.*

دیگر منابع: مختصر تاریخ دمشق 9/194 الوافی بالوفیات 15/93 تاریخ التراث العربی 3/41 لغت نامه دهخدا 8/11762 تهذیب تاریخ دمشق 6/58 سمط اللآلی 2/44 الاعلام 3/73.

سالم ـ عجلی (م 137 هـ )

ابویونس سالم بن ابی حفصه (زیاد) عجلی کوفی تمار.

از اصحاب امام سجاد، امام باقر و امام صادق(علیهم السلام)بود1 و از آن سه بزرگوار2 و همچنین از افرادی چون ابوحازم اشجعی و شعبی روایت نقل می کرد و افرادی چون سفیان و محمد بن فضیل از او روایت نقل می کردند.3 برخی وی را زیدی بتری (کسانی که به ولایت علی(علیه السلام)و امامت ابوبکر و عمر اعتقاد دارند و به عثمان، طلحة و زبیر بغض میورزند)،4 و عده ای او را از غالیان شیعه دانسته اند5 که تکذیب امام باقر(علیه السلام)نمود و از این جهت مورد لعن و نفرین امام صادق(علیه السلام)قرار گرفت.6 او سرانجام در زمان امام صادق(علیه السلام)و در سال 137 هـ درگذشت.7 کتاب الحدیث اثر او می باشد.8

پی نوشت ها

[1] ـ رجال الطوسی 92، 124 و 209.
[2] ــ رجال النجاشی 1/423.
[3] ــ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال 3/433.
[4] ــ اختیار معرفة الرجال 233.
[5] ــ تاریخ الاسلام 8/435.
[6] ــ خلاصة الاقوال 227 اختیار معرفة الرجال 230.
[7] ــ رجال النجاشی 1/423 رجال الطوسی 209.
[8] ــ الذریعه 6/334.*

دیگر منابع: الطبقات الکبری (ابن سعد) 6/336 معجم رجال الحدیث 8/13 اعیان الشیعه 7/174 لغت نامه دهخدا 8/11761 رجال البرقی 12 تقریب التهذیب 1/279 التاریخ الکبیر 4/111 الجرح و التعدیل 4/180 تاریخ ابی زرعه دمشقی 1/588 تاریخ یحیی بن معین 1/342.

سالم ـ غطفانی (م حدود 30 هـ )

سالم بن مسافع بن عقبة بن یربوع بن کعب بن عدی بن جشم غطفانی، معروف به ابن داره.

دو دوره جاهلیت و اسلام را درک کرده است.1 به گفته برخی، وی اسلام اختیار کرد و سپس در زمان ابوبکر (خلافت 1
[1] ـ 13 هـ ) مرتد شد2 و سرانجام به اسلام بازگشت.3 او شاعری معروف بود که در شعرش افرادی را هجو می کرد که از آن جمله زمیل بن ام دینار فزاری است و به همین جهت به دست زمیل به قتل رسید.4 وی در اشعار خود عدی بن حاتم را مدح کرده که عدی قسمتی از مال خود را به عنوان پاداش به او بخشید.5 سالم در زمان خلافت عثمان بن عفان (23 ـ 35 هـ )6 در حدود 30 هـ ، در مدینه7 به قتل رسید.8 دیوان شعر اثر او می باشد.9

پی نوشت ها

[1] ـ الاصابه 3/161 الأغانی 21/230.
[2] ــ تاریخ التراث العربی 2/2/227.
[3] ــ الاصابه 3/162.
[4] ــ تاریخ تراث العربی فی الشعر 2/2/227.
[5] ــ العقد الفرید 1/260 و 6/144.
[6] ــ الاصابه 3/162.
[7] ــ الاعلام 3/73.
[8] ــ معجم المؤلفین 4/204.
[9] ــ تاریخ التراث العربی 2/227.*

دیگر منابع: لغت نامه دهخدا 8/11761 فرهنگ زندگی نامه ها 1/413 المؤتلف و المختلف (آمدی) 146 الشعر و الشعراء 258 لسان العرب 3/345 دائرة المعارف الشیعیة العامه 10/293.

سالم ـ کناسی (در عصر امام صادق(علیه السلام))

ابوسلمه سالم بن مکرم بن عبدالله کناسی کوفی جمّال، معروف به صاحب الغنم.

اهل کوفه1 واز موالی بنی اسد بود. گویند که در آغاز کنیه اش ابوخدیجه بود، ولی امام صادق(علیه السلام) او را ابوسلمه نامید.2 وی از اصحاب امام صادق(علیه السلام) به شمار می رفت3 و از آن حضرت، امام کاظم(علیه السلام)4 و سعد اسکاف روایاتی نقل کرده است.5 کسانی همچون حسن بن علی وشاء،6 احمد بن عایذ و عبدالرحمان بن ابی هاشم بزّاز از شاگردان وی بوده و از او روایت کرده اند.7 کشّی می نویسد که به هنگام عزیمت امام صادق(علیه السلام) از مکه به مدینه، سالم شتربان و ساربان حضرت بوده است.8 نجاشی وی را ستوده و بر وثاقتش بسیار تأکید کرده است،9 ولی ابن داود نام وی را در زمره راویان ضعیف ذکر کرده و به صراحت، او را محدثی ضعیف می داند.10 بنا به نقل کشّی وی از اصحاب ابوالخطّاب، بنیانگذار فرقه غالی خطابیه در زمان امام صادق(علیه السلام)، بود، ولی سرانجام در حادثه ای که برایش رُخ داد توبه کرد و به راه حق بازگشت. همو داستان توبه وی را چنین شرح داده است: روزی سالم به همراه گروهی از خطّابیان در مسجد نشسته بودند و مردم را به اباحی گری و نبوت ابوالخطّاب فرامی خواندند که خبر آنان به عیسی بن موسی، والی کوفه رسید . عیسی گروهی را برای