دستگیری آنان به جانب مسجد گسیل کرد و چون خطّابیان تن به تسلیم ندادند، درپی جدالی سخت همه آنان کشته شدند، مگر ابوخدیجه که مجروح گشت و به گمان این که وی نیز کشته شده، در بین کشته ها باقی ماند و چون شب فرا رسید با استفاده از تاریکی شب متواری گشت و پس از آن ماجرا بود که توبه کرد و به حق بازگشت.11

سالم دارای تألیفی به نام کتاب الحدیث بوده است.12

پی نوشت ها

[1] ـ اختیار معرفة الرجال 352.
[2] ــ رجال النجاشی 1/423.
[3] ــ رجال الطوسی 209 رجال البرقی 32.
[4] ــ رجال النجاشی 1/423 و424.
[5] ــ معجم رجال الحدیث 8/27.
[6] ــ رجال النجاشی 1/424.
[7] ــ الفهرست (طوسی) 80 .
[8] ــ اختیار معرفة الرجال 352.
[9] ــ رجال النجاشی 1/423 خلاصة الاقوال 227.
[10] ــ رجال ابن داود 456.
[11] ــ اختیار معرفة الرجال 290 و353.
[12] ــ الذریعه 6/334.*

دیگر منابع: تنقیح المقال 2/5 اعیان الشیعه 7/180 منهج المقال 157 جامع الرواة 1/349 مجمع الرجال 3/94 الجامع فی الرجال 2/836 قاموس الرجال 4/296 المعجم الموحد 1/343 نقد الرجال 146 مستدرکات علم رجال الحدیث 4/10.

سالم ـ کندی (در عصر امام صادق(علیه السلام))

ابوخدیجه سالم بن ابی سلمه مکرم کندی سجستانی رواجنی کوفی.

از اصحاب امام صادق(علیه السلام) بوده است.1 افرادی چون عبدالرحمان بن ابی هاشم2 و فرزندش محمد بن سالم3 از او روایت نقل می کردند. نجاشی می نویسد که از سالم جز خوبی چیزی نمی دانیم، ولی روایات وی مختلط بوده و صد در صد قابل اعتماد نیست.4 او دارای کتاب الحدیث می باشد.5

پی نوشت ها

[1] ـ رجال الطوسی 209.
[2] ــ الفهرست (طوسی) 80 .
[3] ــ رجال النجاشی 1/427.
[4] ــ همان.
[5] ــ الذریعه 6/334.*

دیگر منابع: معجم رجال الحدیث 8/18 منهج المقال 156 تنقیح المقال 2/4 رجال ابن داود 455 اعیان الشیعه 7/172 نقد الرجال 145 دائرة المعارف الشیعیة العامه10/288 جامع الرواة1/347 خلاصة الاقوال 228.

سَحنون عبدالسلام ـ تَنّوخی سحیم ـ ریاحی (م حدود 60 هـ )

سحیم بن وثیل بن عمرو ریاحی یربوعی حنظلی تمیمی.

از قبیله بنی ریاح بن یربوع و رئیس قوم خود بود1 و از شعرای معروف دوران جاهلیت و اسلام به شمار می رفت که فرزندش جابر بن سحیم قصیده مفرده ای از وی روایت کرده است.2 حدود چهل سال از عمر خود را در دوران جاهلیت،3 و حدود چهل یا شصت سال از عمرش را در اسلام سپری کرد.4 او با قربانی کردن شتر، می کوشید بر غالب بن صعصعه، پدر فرزدق فخر جوید. هنگامی که این خبر به حضرت علی(علیه السلام)رسید، به حرمت قربانی سحیم فتوا داد.5 اخلاق او تند و بدوی بود6 و دارای اخبار و حکایاتی با زیاد بن ابیه می باشد.7 از جمله آثار وی دیوان صغیر و قصیده نونیه می باشد که مشهور است.8 سحیم پس از صد سال عمر، در سال 40 یا حدود 60 هـ درگذشت.9

پی نوشت ها

[1] ـ وفیات الاعیان 6/86 .
[2] ــ تاریخ التراث العربی 2 / 2 / 165.
[3] ــ الاصابه 3/164.
[4] ــ تاریخ التراث العربی 2 / 2 / 164.
[5] ــ وفیات الاعیان 6/87 جمهرة انساب العرب 227.
[6] ــ طبقات فحول الشعراء 2/577.
[7] ــ الاصابه 3/164.
[8] ــ تاریخ التراث العربی 2 / 2 / 165.
[9] ــ الاعلام 3/79.*

دیگر منابع: لغت نامه دهخدا 8/11898 الامالی (قالی) 1/246 و 3/52 ـ 54 لسان العرب 8/61 قاموس المحیط 4/64 و65 المؤتلف و المختلف (آمدی) 175 الفهرست (الندیم) 179 المنتظم 6/151 تاریخ الطبری 6/132 کشف الظنون 2/1048.

سُحَیم ـ عبد بنی حسحاس (م حدود 40 هـ )

ابوعبدالله سُحَیم، معروف به عبد بنی حسحاس.

نام او را سحیم و حیه ذکر کرده اند.1 وی از بردگان سیاه پوست حبشی بود که طایفه بنوحسحاس که تیره ای از قبیله بنی اسدند، او را خریداری کردند. او شاعری خوش طبع و دارای سروده های شیرین بود.2 در اوایل عصر نبوت به دنیا آمد.3 پیغمبر(صلی الله علیه وآله)او را دید و از شعر او خوشش آمد.4 گفته شده که وی زمان جاهلیت را نیز درک کرده است.5 عبدالله بن ابی ربیعه او را خریداری کرد و به عثمان بن عفان هدیه کرد، ولی عثمان آن را قبول نکرد و گفت: برای شاعر حریمی