دیگر منابع: معالم العلماء 51 رجال النجاشی 1/433 منهج المقال 177 تنقیح المقال 2/78 نقد الرجال 165 قاموس الرجال 5/44 رجال ابن داود 181 مجمع الرجال 3/182 الوجیزه 53.

سیبویه عمرو ـ سیبویه سید حمیری اسماعیل ـ حمیری سیف ـ تمیمی (م 200 هـ )

سیف بن عمر تمیمی أسدی ضبی بُرجمی.

خاندان وی از کوفه1 و او خود اهل بصره بود2 و از کسانی مانند جابر جعفی، هشام بن عروه و اسماعیل بن ابی خالد روایت نقل کرده است.3 نضر بن حمّاد عتکی، یعقوب بن ابراهیم، عبدالرحمان بن محمد محاربی و دیگران نیز از وی روایت کرده اند.4 برخی او را تاریخ نگار و محدّث وصف نموده اند.5 رجال شناسان سنی، وی را متروک الحدیث، ضعیف و جعل کننده حدیث دانسته و برخی نیز او را متهم به زندقه کرده اند.6 سیف در سال 200 هـ در بغداد درگذشت.7 کتاب های الفتوح الکبیر، الجمل ومسیر عایشه و علی(علیه السلام)8 و الرده9 اثر اوست. درباره سیف سخنان بسیاری وجود دارد که گاه برخی را به داوری های تند کشانده است، چرا که موجب ایجاد انحراف جدی در مسیر فکر اسلامی گشته است.10

پی نوشت ها

[1] ـ میزان الاعتدال 2/255.
[2] ــ الثقات 8/300.
[3] ــ تاریخ الاسلام 11/162.
[4] ــ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال 4/295.
[5] ــ الفهرست (الندیم) 106.
[6] ــ تهذیب الکمال 12/325.
[7] ــ معجم المؤلفین 6/288.
[8] ــ الفهرست (الندیم) 106.
[9] ــ الوافی بالوفیات 6/66.
[10] ــ ر.ک: عبدالله بن سبأ و یکصد و پنجاه صحابی ساختگی.*

دیگر منابع: التاریخ الکبیر 4/172 الجرح و التعدیل 4/278 کشف الظنون 5/413.

سیف ـ نخعی (در عصر امام کاظم(علیه السلام))

سیف بن عمیره نخعی عربی کوفی.

اهل کوفه و صحابی امام صادق و امام کاظم(علیهما السلام)1 و راوی از آن دو بزرگوار بود.2 همچنین از راویانی چون ابوبصیر، ابوحمزه ثمالی3 و أبان بن تغلب4 روایت نقل کرده است، چنان که محمد بن خالد طیالسی،5 محمد بن عبدالحمید عطّار6 و حسن بن محبوب7 از وی روایت نقل کرده اند. رجال شناسان ایشان را یکی از راویان ثقه8 وصف کرده و برخی او را واقفی و در نقل حدیث ضعیف شمرده اند،9 ولی این سخن پذیرفته نیست، چون هیچ کسی نگفته که وی امام رضا(علیه السلام)را درک کرده است.10 الندیم ضمن این که او را از فقیهان شیعه دانسته، می گوید: او کتابی در اصول فقه تدوین کرده است.11 کتاب الحدیث12 نیز اثر اوست که محمد بن خالد طیالسی از آن خبر داده یا علی بن حکم آن را روایت کرده است.13

پی نوشت ها

[1] ـ رجال الطوسی 215 و351.
[2] ــ رجال النجاشی 1/425.
[3] ــ معجم رجال الحدیث 8/366 و367.
[4] ــ الثقات 8/229.
[5] ــ رجال النجاشی 1/425.
[6] ــ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال 4/296.
[7] ــ جامع الرواة 1/395.
[8] ــ الفهرست (طوسی) 78.
[9] ــ معالم العلماء 56.
[10] ــ معجم رجال الحدیث 8/365.
[11] ــ الفهرست (الندیم) 275.
[12] ــ الذریعه 6/338.
[13] ــ رجال النجاشی 1/425 الفهرست (طوسی) 78.*

دیگر منابع: میزان الاعتدال 2/256 رجال ابن داود 182.

سیفَنّه ابراهیم ـ کسائی شاپور ـ خوزی (م 255 هـ )

شاپور (سابور) بن سهل بن شاپور خوزی.

وی نصرانی و عالم به طب و رئیس بیمارستان جندی شاپور بود.1 با داروسازی آشنا بود و همانند پدرش ترکیبات و خواص داروها را به خوبی می دانست و در آن بیمارستان به معالجه بیماران اشتغال داشت و نزد متوکل (خلافت 232 ـ 247 هـ ) و خلفای پس از او صاحب نظر به شمار می رفت.2 وی که از بزرگان طب در عصر خود محسوب می شد، در طب و بسیاری از علوم دیگر از پدرش برتر و مورد توجه خلفای عباسی بود.3 برخی گفته اند که او سرانجام مسلمان شد.4 آثار او عبارت اند از: قوی الاطعمه و مضارها و منافعها اقراباذین که در عطاری ها و داروخانه ها از آن استفاده می شد5 الرد علی حنین القول فی النوم و الیقظه و ابدال الادویه. ابن سهل در ایام خلافت المهتدی بالله (255 ـ 256 هـ ) به سال 255 هـ از دنیا رفت.6

پی نوشت ها

[1] ـ الفهرست (الندیم) 355.
[2] ــ عیون الانباء 230.
[3] ــ ریحانة الادب