فضل بن سهل کرد و گفت: چه چیزی بهتر از این مدح است؟2 ابومحمد روزگاری نیز به برامکه پیوست و در وصف آنها اشعاری سرود. بیشتر سروده های وی در وصف شراب و شرابخواری بود و خود نیز شراب می خورد. افرادی چون طیّاب بن ابراهیم و دیگران اخبار و اشعاری را از وی حکایت کرده اند.3 اشعار وی در صد ورقه می باشد4 که برخی از آن به عنوان دیوان یاد می کنند.5 تیمی سرانجام در سال 209هـ درگذشت.6

پی نوشت ها

[1] ـ الاغانی 20/44.
[2] ــ تاریخ بغداد 9/411.
[3] ــ الاغانی 20/44 و 55.
[4] ــ الفهرست (الندیم) 186.
[5] ــ تاریخ التراث العربی 2/4/13.
[6] ــ النجوم الزاهره 2/189.*

دیگر منابع: المنتظم 10/204 وفیات الاعیان 6/338 الوافی بالوفیات 17/79 تاریخ الاسلام 15/203 دائرة المعارف (بستاتی) 6/299 الاعلام 4/73 الانباء فی تاریخ الخلفاء 52.

عبدالله ـ جزینی (در عصر امام رضا(علیه السلام))

ابومحمد عبدالله بن ایوب جزینی خُرَیبی عاملی بصری.

در انتساب وی اختلاف نظر وجود دارد و این اختلاف ناشی از تصحیف در کلمه جزینی و خریبی است. جزین روستایی نزدیک اصفهان1 یا منطقه ای در جبل عامل بوده است،2 اما خُرَیْبه محلی نزدیک بصره است که جنگ جمل در آن واقع شد.3 ابومحمد از صحابه خاص حضرت رضا(علیه السلام) بود و پس از شهادت آن حضرت، خطاب به فرزندش امام جواد(علیه السلام)مرثیه ای سرود.4 ابن شهرآشوب او را در فصلِ متّقین از شعرای اهل بیت آورده و انقطاع او را نسبت به حضرت رضا(علیه السلام)متذکر شده است.5 وی فردی فاضل، ادیب و شاعر بود6 و دیوان شعر اثر اوست.7

پی نوشت ها

[1] ـ معجم البلدان 2/140.
[2] ــ اعیان الشیعه 8/47.
[3] ــ معجم البلدان 2/363.
[4] ــ معجم رجال الحدیث 10/117.
[5] ــ معالم العلماء 140.
[6] ــ امل الآمل 1/111.
[7] ــ الذریعه 3/9/693.*

دیگر منابع: مستدرکات علم رجال الحدیث 4/487 ریاض العلماء 3/184.

عبدالله ـ جعفری (در عصر امام کاظم(علیه السلام))

ابومحمد عبدالله بن ابراهیم بن محمد بن علی بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب(علیه السلام) جعفری.

از نوادگان جعفر بن ابی طالب(علیه السلام) بود1 و از امام باقر،2 امام صادق و امام کاظم(علیهم السلام)و فردی به نام اسحاق بن جعفر3 روایت کرده است. ابن داود گفته است که وی از ائمه(علیهم السلام)روایت نقل نکرده است.4 کسانی چون بکربن صالح،5 عبدالله بن حکم ارمنی و عبدالله بن حماد6 از ایشان روایت کرده اند. از محدثان شیعه و فردی مورد اعتماد و راستگو بود. دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده است که از آن جمله است: کتاب خروج محمد بن عبدالله و مقتله و کتاب خروج صاحب فخّ و مقتله.7

پی نوشت ها

[1] ـ عمدة الطالب 48.
[2] ــ منهج المقال 197.
[3] ــ جامع الرواة 1/465.
[4] ــ رجال ابن داود 198.
[5] ــ رجال النجاشی 2/12 مجمع الرجال 3/256.
[6] ــ جامع الرواة 1/465 تنقیح المقال 2/161.
[7] ــ رجال النجاشی 2/12 طرائف المقال 1/318.*

دیگر منابع: منتهی المقال 4/148 حاوی الاقوال 2/64 قاموس الرجال 5/360 معجم رجال الحدیث 10/83 الذریعه 7/150 الوجیزه 61.

عبدالله ـ جعفی (زنده در 256 هـ )

ابوقبیصه عبدالله بن هیثم بن عبدالله جعفی انماطی کوفی ضریر.

شرح حال وی تا حد زیادی مبهم است و در هیچ منبعی شناسه و اطلاعات کاملی از او وجود ندارد. آنچه پیداست این است که وی اهل کوفه و از محدثان و دانشمندان شیعه بوده و از صلت بن حر،1 احمد بن موسی،2 عبدالله بن سنان3 و همچنین از پدرش روایت نقل کرده است.4 ابوجعفر محمد بن جریر طبری شیعی در کتاب دلائل الامامه،5 احمد بن صبیح6 و موسی بن سعدان از راویان اویند.7 بر پایه گزارش شیخ طوسی، وی در شهر حلب سکونت داشته و در سال 200هـ در بغداد از حسین بن علوان کلبی حدیث فرا گرفته و در سال 256هـ ابراهیم بن حفص بن عمر عسکری از او حدیث آموخته و روایت کرده است.8 به گفته علامه تستری، شیخ طوسی در دو کتاب رجال و فهرست خویش از آوردن نام وی غفلت کرده است.9 جعفی کتاب اصل داشته که عباد بن یعقوب رواجنی (م250 هـ ) آن را نقل و گزارش کرده است.10

پی نوشت ها

[1] ـ تفسیر القمی 2/280.
[2] ــ دلائل الامامه 398.
[3] ــ الکافی 4/106.
[4] ــ بحارالانوار 78/319.
[5] ــ دلائل الامامه 398.
[6] ــ تفسیر فرات 400.
[7] ــ الکافی 4/106.
[8] ــ الامالی (طوسی) 585.
[9] ــ قاموس الرجال 6/656.
[10] ــ رجال النجاشی 2/31.*