6 ـ الثقات 8/347.
[7] ــ تهذیب الکمال 15/191.
[8] ــ الفهرست (الندیم) 252.
[9] ــ الوافی بالوفیات 17/239.
[10] ــ الاعلام 4/95.
[11] ــ الوافی بالوفیات 3/34.
[12] ــ الفهرست (الندیم) 253.
[13] ــ معجم المؤلفین 6/67.
[14] ــ الاعلام 4/95.*

دیگر منابع: هدیة العارفین 1/439 التاریخ الکبیر 5/142 الجرح و التعدیل 5/105 شذرات الذهب 2/34 طبقات الفقهاء 151 النجوم الزاهره 2/211 الدیباج المذهب 217 تاریخ الاسلام 15/220 سیر اعلام النبلاء 10/220 التاریخ الصغیر 2/299 دول الاسلام 117.

عبدالله ـ مکی (زنده در نیمه دوم قرن دوم هجری)

ابن خیاط عبدالله بن محمد بن سالم مکی.

از موالی و غلامان قریش یا به گفته برخی، از غلامان هذیل بوده1 و در مکه و مدینه می زیسته است.2 او از شاعران خوش ذوق، مدیحه سرا و هجوگوی دولت اموی و عباسی به شمار می رود. ایشان مدت زیادی در خدمت آل زبیر بن عوام و از مداحان مخصوص آنان بود. عبدالله روزی در بغداد به خدمت مهدی عباسی (خلافت 158 ـ 169 هـ ) رسید و در ضمن اشعاری، وی را مدح نمود، به همین سبب مبلغ پنجاه هزار درهم صله گرفت.3 او در مدح مالک بن انس نیز اشعاری سروده است.4 پسرش یونس راوی اشعار اوست.5 از او سی ورقه شعر برجای مانده است.6 تاریخ وفاتش به دست نیامد، ولی در زمان خلافت مهدی عباسی حیات داشت.7

پی نوشت ها

[1] ـ الاغانی 20/10 و 12.
[2] ــ تاریخ التراث العربی 32/219.
[3] ــ الاغانی 20/1.
[4] ــ الحیوان 3/491 زهر الآداب 1/114.
[5] ــ تاریخ التراث العربی 32/219.
[6] ــ الفهرست (الندیم) 189.
[7] ــ تاریخ التراث العربی 2/3/219.*

عبدالله ـ منقری (زنده در قرن دوم هجری)

عبدالله بن ولید منقری.

منسوب به قبیله منقرا و یکی از روایتگران شیعه به شمار می آید1 و دارای کتاب الحدیث بوده2 که احمد بن زید خزاعی آن را نقل کرده است.3 برخی عبدالله بن ولید منقری را همان عبدالله بن ولید وصافی عجلی کوفی که از اصحاب امام باقر و امام صادق(علیهما السلام)بوده است،4 دانسته اند. وی در قرن دوم می زیست.5

پی نوشت ها

[1] ـ الفهرست (طوسی) 105 تنقیح المقال 2/222.
[2] ــ الذریعه 6/346.
[3] ــ الفهرست (طوسی) 105.
[4] ــ رجال الطوسی 128، 224 و 264.
[5] ــ الفهرست (طوسی) 105 تنقیح المقال 1/2.*

دیگر منابع: قاموس الرجال 6/649 جامع الرواة 1/515 معجم رجال الحدیث 10/370 منهج المقال 213 طرائف المقال 1/322 مجمع الرجال 4/60.

عبدالله ـ مَهْری (در عصر امام جواد(علیه السلام))

ابوخداش عبدالله بن خداش مَهری بصری.

صحابی امام صادق، امام کاظم و امام جواد(علیهم السلام) بود1 و از امام کاظم(علیه السلام)2، و صالح بن عبدالله خثعمی و علی بن اسماعیل روایت کرده و حسن بن علی بن بنت، الیاس وشّاء، یوسف بن سخت،3 صفوان بن یحیی و سلمة بن خطاب از او روایت کرده اند.4 بعضی از رجال نویسان او را فردی ضعیف و غالی،5 و بعضی هم او را ثقه دانسته و گفته اند که وی اظهار کرده که در عمرش با هیچ کافری مصافحه نکرد و با قضات و حکام ارتباطی نداشته و همیشه غسل جمعه می کرده و از مصرف دارو پرهیز کرده است. کشّی علت نامیدن او به مهری را، منصوب بودن او به محله مهره در بصره می داند.6 به گفته مامقانی، منشأ ضعف در ابوخِداش، اتهام غلوّ به او از طرف بعضی از قدماست البته نمی شود به این گونه اتهامات که بعضی مانند نجاشی به بعضی از افراد وارد کرده اند، اعتنایی کرد، زیرا بسیاری از چیزهایی که امروزه از ضروری مذهب تلقی می شود، در نزد آنان غلو و ارتداد محسوب می شده است، از این رو وثاقت ابوخداش و صحت احادیث او اقوی به نظر می رسد.7 آیت الله خوئی او را با عبدالله بن خراش منقری دو نفر می داند.8 اثر او کتابی حدیثی است که سلمة بن خطاب آن را نقل کرده است.9

پی نوشت ها

[1] ـ رجال الطوسی 225، 355 و 408.
[2] ــ تنقیح المقال 2/180.
[3] ــ اختیار معرفة الرجال 153 و 504 معجم رجال الحدیث 10/179.
[4] ــ جامع الرواة 1/483.
[5] ــ رجال النجاشی 2/34.
[6] ــ اختیار معرفه الرجال 504.
[7] ــ تنقیح المقال 2/180.
[8] ــ معجم الرجال الحدیث 10/180.
[9] ــ رجال النجاشی 2/34.*

دیگر منابع: منهج المقال 202 قاموس الرجال 5/330 دائرة المعارف الشیعیة العامه 12/299 الذریعه 6/344 نقد الرجال 198 خلاصة الاقوال 109 رجال البرقی 50 رجال ابن داود 253.