خواست. در جواب حضرت فرموده بودند که تو در سال 281 یا 280 هـ بدان نیاز خواهی داشت و چنان که حضرت فرموده بودند، در همان سال صیمری وفات یافت و یک ماه قبل از فوتش کفنی به او رسید.5 کتاب الاوصیاء اثر اوست.6 همچنین کتابی به نام الوصایا که حسین بن عبدالوهاب آن را نقل کرده، به وی منسوب است.7 احتمال می رود که این دو عنوان، یکی باشند.

پی نوشت ها

[1] ـ رجال البرقی 58 و 61.
[2] ــ جامع الرواة 1/598.
[3] ــ قاموس الرجال 7/553.
[4] ــ اعیان الشیعه 8/308.
[5] ــ کمال الدین و تمام النعمه 501.
[6] ــ قاموس الرجال 7/553.
[7] ــ الذریعه 25/95.*

دیگر منابع: رجال الطوسی 419 تنقیح المقال 2/304 مجمع الرجال 4/218 مستدرکات علم رجال الحدیث 5/448 معجم رجال الحدیث 12/141 الذریعه 2/478 منهج المقال 237.

علی ـ طاطری (در عصر امام کاظم(علیه السلام))

ابوالحسن علی بن حسن بن محمد طاطری جرمی کوفی.

فروشنده پارچه ای به نام طاطریه بود، لذا به طاطری معروف گردید.1 او اهل کوفه2 و از یاران امام کاظم(علیه السلام)3 بود و از کسانی چون محمد بن ابی حمزه و درست بن ابی منصور روایت کرده است.4 طاطری فردی فقیه، محدث و از بزرگان و چهره های سرشناس واقفیه بود و روایات او قابل اعتماد می باشد و روایتگرانی همچون محمد بن احمد بن ثابت، احمد بن عمر بن کیسبه و محمد بن غالب از او روایت کرده اند.5 طاطری در پایبندی به مذهب خویش، بسیار شدید و تعصب خاصی داشت و با مخالفان مذهبش شدیداً برخورد می کرد6 و کتاب های زیادی در تقویت مذهبش نوشت.7 کتاب های التوحید، الامامة، الوفاة، الصلاة، المتعة، الفرائض، الفطرة، الغیبة، المعرفة، النکاح، الطلاق، الاوقات، القبلة، المناقب، الحج، الحجج فی الطلاق، الولایة، الدعاء، الحیض و النفاس،8 المواقیت، فضائل امیرالمؤمنین(علیه السلام) و الصداق به او تعلق دارند.9

پی نوشت ها

[1] ـ رجال النجاشی 2/78.
[2] ــ الفهرست (طوسی) 156.
[3] ــ رجال الطوسی 357.
[4] ــ جامع الرواة 1/569.
[5] ــ رجال النجاشی 2/78.
[6] ــ خلاصة الاقوال 232.
[7] ــ رجال ابن داود 482.
[8] ــ رجال النجاشی 2/78.
[9] ــ الفهرست (طوسی) 156.*

دیگر منابع: قاموس الرجال 7/409 معالم العلماء 64 تنقیح المقال 2/278 مستدرکات علم رجال الحدیث 5/331 معجم رجال الحدیث 11/349 منهج المقال 229 نقد الرجال 230 الوجیزه 71 مجمع الرجال 4/183.

علی ـ طاهری (م حدود 252 هـ )

ابوالقاسم علی بن محمد بن شاه طاهری (ظاهری) بغدادی، ملقب به ابن شاه.

از فرزندان شاه میکال و از ادیبان پاک فطرت و نیک محضر و فاضل بوده است، ولی شاعر بذل گو و در نهایت ظرافت بود. آثاری که از او به جا مانده، از این قرار است: اخبار الغلمان اخبار النساء دعوة التجار فخر المشط علی المرأه الرؤیا حرب الجبن و الزیتون حرب اللحم و السمک عجائب البحر البغاء و لذاته قصیدة خیارنا (جیادنا) مکانس الخضخضه و کتاب البدّال.1 وفات او را در حدود 252 هـ دانسته اند.2

پی نوشت ها

[1] ـ الفهرست (الندیم) 170.
[2] ــ معجم المؤلفین 7/202.*

دیگر منابع: هدیة العارفین 1/673 دائرة المعارف الشیعیة العامه 13/363 لغت نامه دهخدا 1/286 ریحانة الادب 8/43.

علی ـ طبری (حدود 159 ـ 260 هـ )

ابوالحسن علی بن سهل بن ربن طبری بغدادی.

اصل و نیاکان وی اهل طبرستان بودند و خود او در حدود 159 هـ در مرو عراق به دنیا آمد. ابوالحسن نزد پدرش علم آموخت و زبان سریانی و عبرانی را به خوبی فرا گرفت. او به تحصیل علم پزشکی و فلسفه روی آورد و سپس نهایت سعی و تلاش خود را در طب مصروف داشت و طب هندی و یونانی را آموخت.1 پس از اینکه طبیبی حاذق و عالمی مشهور شد، به خدمت والی طبرستان مازیار بن قارن در آمد. هنگامی که اوضاع طبرستان آشفته شد، ابوالحسن آنجا را ترک کرده و به شهر ری رفت و در آنجا علم طب را به محمد بن زکریای رازی آموخت و سپس به سامرا مسافرت کرد و در آنجا سکونت نمود.2 او در سامرا به دربار معتصم عباسی (خلافت 218 ـ 227 هـ ) راه یافت و پس از اینکه به دست معتصم از یهودیت به دین اسلام در آمد، از نزدیکان خلیفه به حساب آمد. طبری در زمان متوکل عباسی (خلافت 232 ـ 247 هـ ) نیز جزء ندیمان و کاتبان وی بود3 تا