و ياد كنيد هنگامى را كه گفتيم: به اين شهر درآييد و از نعمتهاى آن، هرجا كه خواهيد، به خوشى تناول كنيد و سجدهكنان [- با فروتنى] وارد دروازه آن شويد و بگوييد: پروردگارا، گناهانمان را فروريز، ما هم گناهانتان را خواهيم بخشود و بر پاداش نيكوكاران خواهيم افزود. (58) ولى كسانى كه ستم كرده بودند، آن را به سخنى ديگر تغيير دادند به سخنى جز آنچه به آنان گفته شده بود، پس بر ستمكاران به سزاى اينكه نافرمانى كردند، عذابى از آسمان فروفرستاديم. (59) و هنگامى را كه موسى براى قومش آب طلبيد، پس به او گفتيم: با عصايت بر اين سنگ بزن. چون عصايش را بر آن زد، دوازده چشمه آب به تعداد قبايل بنى اسرائيل از آن جوشيد و هرمردمى از آن قبايل آبشخور خود را شناخت. پس به آنان گفته شد: از روزى خدا بخوريد و بياشاميد و فسادگرانه در زمين تباهى مكنيد. (60) و هنگامى را كه گفتيد: اى موسى، ما نمىتوانيم بر يك نوع خوراكى (منّ و سلوى) صبر كنيم، براى ما از پروردگارت بخواه كه از آنچه زمين مىروياند، از سبزى و خيار و سير و عدس و پيازش براى ما پديد آورد كه دعاى تو را اجابت مىكند. موسى گفت: آيا مىخواهيد چيزى را كه پستتر است جايگزين چيزى كنيد كه بهتر است؟! به شهرى درآييد؛ آنچه درخواست كردهايد براى شما در آنجا خواهد بود؛ و مهرخوارى و درماندگى بر آنان زده شد، و خود را مورد خشم خدا قرار دادند. اين بدان سبب بود كه به آيات خدا كفر مىورزيدند و پيامبران را به ناحق مىكشتند و اين از آن روى بود كه از فرمانهاى خدا سرپيچى كردند و پيش از آن از حدود الهى تجاوز مىنمودند. (61)