197. حج در ماههايى معيّن است. پس هر كه در اين ماهها حج گزارد، [بايد بداند كه:] همبسترى و گناه و ستيز در حج نيست؛ و هر كار نيكى كنيد خدا بدان داناست؛ و توشه برگيريد، كه بهترين توشه پارسايى است؛ و اى خردمندان! از من پروا داريد. 198. بر شما گناهى نيست [كه در ايام حج] در طلبِ روزىِ پروردگارتان باشيد؛ و چون از عرفات روانه شديد، در مشعرالحرام ياد خدا كنيد. و يادش كنيد كه شما را گرچه پيشتر از گمراهان بوديد به راه آورد. 199. آنگاه از همان سو كه مردم روانه مىشوند روان شويد، و آمرزش از خدا خواهيد كه آمرزگارى مهربان است خداوند. 200. چون مناسكتان را به جاى آورديد، همانگونه كه پدرانتان را ياد مىكرديد، يا بيشتر از آن، خدا را ياد كنيد. و برخى از مردم مىگويند: بار خدايا، ما را در اين دنيا بهرهاى عطا فرما؛ و اينان در آخرت بىبهره مىباشند. 201. و برخى از آنان گويند: پروردگارا، در اين دنيا به ما نيكى، و در آخرت نيكى عطا فرما، و ما را از عذاب آتش در امان بدار. 202. اينان از دستاوردشان بهرهاى دارند و حسابرسى تُند شمار است خداوند.