نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 171
160 و آنان را به دوازده سبط كه هر يك امتى بود بخش كرديم و چون قوم موسى از وى آب خواستند به موسى وحى كرديم كه با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشيد هر گروهى آبشخور خويش بازشناخت، و ابر را بر آنان سايهبان كرديم [1] و بر آنها ترانگبين و بلدرچين فرو فرستاديم (و گفتيم:) از چيزهاى پاكيزهاى كه روزيتان كردهايم بخوريد و آنان به ما ستم نورزيدند كه بر خويشتن ستم مىكردند. 161 و (ياد كن) آنگاه را كه به ايشان گفته شد: در اين شهر (بيت المقدس) جاى گيريد و از هر جاى آن خواستيد بخوريد و بگوييد: «از لغزش ما بگذر!» [2] و از اين دروازه، سجدهكنان (به شهر) در آييد تا گناهانتان را بيامرزيم، به زودى بر (پاداش) نيكوكاران مىافزاييم. 162 اما ستمگران از ايشان گفتارى را به جاى آنچه به آنان گفته شده بود جايگزين كردند آنگاه ما بر آنان براى ستمى كه مىكردند عذابى از آسمان فرستاديم. 163 و از ايشان درباره شهرى كه در كرانه دريا بود بپرس، آنگاه كه (از حكم حرام بودن ماهيگيرى) در روز شنبه تجاوز مىكردند زيرا روز شنبه آنان ماهىهاشان نزد ايشان روى آب مىآمدند و روزى كه شنبهشان نبود نزد آنان نمىآمدند، بدينگونه آنها را براى آنكه نافرمانى مىكردند، مىآزموديم. [1]. تظليل: سايهوان كردن، در سايه كردن- مصادر اللغة، ص 186. [2]. حطّه: به يادداشت شماره 1، در ص 9، ذيل آيه 58 از سوره مبارك بقره، رجوع فرماييد.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 171