نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 260
34 و از هر چه خواستيد به شما داده است و اگر نعمت خداوند را بر شماريد نمىتوانيد شمار كرد [1]؛ بىگمان انسان ستمكارهاى بسيار ناسپاس است. 35 و (ياد كن) آنگاه را كه ابراهيم گفت: پروردگارا! اين شهر را امن گردان و مرا و فرزندانم را از پرستيدن بتها دور بدار. 36 پروردگارا! به راستى آنان [2] بسيارى از مردم را گمراه كردهاند پس هر كه از من پيروى كند از من است و هر كه با من سركشى ورزد بىگمان تو آمرزندهاى بخشايندهاى. 37 پروردگارا! من برخى از فرزندانم را در درّهاى كشتناپذير نزديك خانه محترم تو جاى دادم [3] تا در آن نماز برپا دارند؛ پس دلهايى از مردم را خواهان آنان گردان و به آنها از ميوهها روزى فرما باشد كه سپاس گزارند. 38 پروردگارا! تو آنچه را پنهان يا آشكار مىداريم مىدانى و هيچ چيز در زمين و آسمان بر خداوند پوشيده نيست. 39 سپاس خداوند را كه با پيرى، اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد به راستى پروردگارم شنواى دعاست. 40 پروردگارا! مرا برپادارنده نماز گردان و از فرزندانم نيز [4] و دعاى مرا بپذير! 41 پروردگارا! مرا و پدر و مادرم و مؤمنان را در روزى كه حساب برپا مىشود بيامرز! 42 و خداوند را از آنچه ستمگران به جاى مىآورند غافل مپندار، جز اين نيست كه (عذاب) آنان را تا روزى كه چشمها در آن خيره مىگردد پس مىافكند. [1]. فضل خداى را كه تواند شمار كرد؟ يا كيست آنكه شكر يكى از هزار كرد؟
(سعدى) [2]. يعنى: بتان. (3، 4). در اينجا «پروردگارا» كه در سياق عربى به علت طولانى شدن جمله و فاصله افتادن بين فعل و جار و مجرور تكرار شده است در ترجمه به سياق فارسى حذف شد.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 260