203 و خداوند را در روزهايى چند [1] ياد كنيد و آنكه (براى كوچ كردن از منا) بشتابد (و اعمال را) دو روزه (انجام دهد) گناهى نكرده است و آنكه دير كند (و سه روزه بجاى آورد، نيز) گناهى بر او نيست (و اين اختيار) براى كسى است كه (از محرّمات احرام) پرهيز كرده باشد و از خداوند پروا كنيد و بدانيد كه نزد او گرد آورده مىشويد. 204 و از مردم كسى است كه گفتارش درباره زندگى اين جهان تو را به شگفتى وا مىدارد و خداوند را بر آنچه در دل دارد گواه مىگيرد و همو كينهتوزترين دشمنان است. 205 و چون به سرپرستى در كارى دسترسى يابد [2] مىكوشد كه در زمين تبهكارى ورزد و كشت و پشت [3] را نابود كند و خداوند تباهى را دوست نمىدارد. 206 و چون به او گويند: از خداوند پروا كن، خويشتنبينى او را به گناه مىكشاند پس دوزخ او را بس و بىگمان، اين بستر [4] بد است. 207 و از مردم كسى است كه در به دست آوردن خشنودى خداوند از جان مىگذرد [5] و خداوند به بندگان مهربان است. 208 اى مؤمنان! همگى به فرمانبردارى (خداوند) درآييد و از گامهاى شيطان پيروى نكنيد كه او براى شما دشمنى آشكار است. 209 پس اگر بعد از آنكه آن برهانها به شما رسيد لغزش يافتيد بدانيد كه خداوند پيروزمندى فرزانه است. 210 آيا جز اين انتظار دارند كه (فرمان) خداوند در سايهبانهايى از ابر و (نيز) فرشتگان نزدشان بيايند و كار (هلاكشان) پايان يافته باشد و كارها به سوى خداوند باز گردانده مىشود. [6] [1]. روزهاى تشريق: 11، 12 و 13 ذيحجه. [2]. يا: چون روى (از تو) بگرداند (و از نزد تو برود). [3]. نسل [4]. المهاد: الفراش- مختار الصّحاح، ذيل همين كلمه. [5]. در اصل: جان خويشتن را مىفروشد. [6]. متشابهات از آيات قرآنى را بايد به محكمات باز گرداند. پس هر آيه كه ظاهرا در آن صفت يا فعل حادثى به خداوند عزّ اسمه نسبت داده شده است، بايد با محكمات در همان زمينه سنجيده شود. در اين آيه و نظاير آنكه آمدن براى خداوند ذكر شده، منظور معنايى است كه با ساحت قدس خداوند، سازگار باشد مانند داورى و امثال آن. بنابراين، در اين موارد بايد به قرينه آيات همانندش، «امر» را در تقدير گرفت پس جاء ربك يعنى جاء امر ربك.- الميزان، ذيل همين آيه.